கற்புனா என்ன? : சில நினைவலைகள்(360 டிகிரி) - 5

எனக்கு எதை பார்த்து வியப்பாக இருக்கிறது தெரியுமா? இந்த பதிவுகளைப்படித்து மற்ற பதிவர்கள் அதிர்ச்சி அடைவது. என்னுடைய அனுபவத்தைப்போல உலகில் பலருக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது/ஏற்பட்டுக்கொண்டு இருக்கிறது, சொல்லப்போனால் என்னை விட பல மடங்கு அதிகமாக!

உதாரணத்துக்கு இந்த நினைவலைகளின் பின்னூட்டத்தில் துளசி டீச்சர் தன்னுடைய தந்தையினால் அவருக்கும் அவருடைய குடும்பத்துக்கும் ஏற்பட்ட வேதனையை பகிர்ந்துக்கொண்டிருப்பார்கள். அது போன்ற அனுபவங்கள் என் அனுபவங்களை விட பலமடங்கு கொடியவை. அந்த ஒரு முறை சறுக்கலைத்தவிர, அப்பா வேறு எந்த தவறும் செய்ததாக நினைவில்லை(அல்லது முட்டாள்தனமான தவறுகள் செய்து மாட்டிக்கொள்ளவில்லை). காலையில் இருந்து மாலை வரை குடும்பத்துக்காக தன்னைத்தானே வருத்திக்கொண்டு உழைக்கும் இலட்சக்கணக்கான தமிழ்நாட்டு குடும்பத்தலைவர்களுள் அவரும் ஒருவராகவே இருந்தார். நான் இதை எல்லாம் எழுதுகிறேன், மற்றவர்கள் எழுதுவதில்லை. சமுதாயம் என்ன நினைக்குமோ என்ற பயம் காரணமாக இருக்கலாம்.

இதை விடவும் பயங்கரமான அனுபவங்கள் சில பெண்களுக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது, நாம் கற்பனை பண்ணிக்கூட பார்க்க தயங்கும் பயங்கரம்! உதாரணத்துக்கு திருமதி. டிலோரிஸ். என்னுடைய இருப்பிடத்துக்கு அருகிலேயே வசிக்கிறார் இந்த அமரிக்க-மெக்சிகன் பெண்மணி. எனக்கு உடற்பயிற்சி செய்வது ரொம்ப பிடிக்கும். கட்டுப்படுத்தப்பட்ட சூழ்நிலை உள்ள ஜிம்மை விட, சுதந்திரமாக பார்க் போன்ற பொது இடங்களில் ஜாக் பண்ணுவதே பிடிக்கும். அங்கே பலரும் ஜாக் பண்ணிக்கொண்டிருப்பார்கள்,அப்படித்தான் டிலோரிஸ் எனக்கு அறிமுகமானார். டிலோரிஸ்(Delores) என்றால் ஸ்பானிஷ் மொழியில் துன்பம் அல்லது வருத்தம் என்று அர்த்தமாம். அவருடைய வாழ்க்கைக்கதையை கேட்ட பிறகு, 'என்ன பொருத்தமான பெயர்'! என்று நினைத்து வியந்தேன்.

சிரித்த முகம், சுருள் சுருளான பொன்நிற முடி, நீலக்கண்கள் - டிலோரஸை முதன் முதலில் சந்தித்தபோது நான் முதலில் கவனித்தது. அதை சொன்னால், "இல்லை எனக்கு உன்னுடைய ப்ரவுன் முடியும், ப்ரவுன் நிறக்கண்களுமே ரொம்ப பிடித்திருக்கிறது" என்று சொல்லி சிரிப்பார். ஒரு 40- 45 வயது இருக்கும், அந்த வயதிலும் ரொம்ப ஃபிட்டாக இருந்தார், அவர் சொல்லவில்லை என்றால் எனக்கு அவருடைய வயதே தெரிந்திருக்காது. தினமும் பார்த்துக்கொள்வதால், ஒருவருக்கொருவர் துணையாக ஜாக் பண்ண ஆரம்பித்தோம்.

டிலோரஸை பல நேரம் அந்த பகுதியில் பார்த்திருக்கிறேன். நான் அவசரமாக வேலைக்கு ட்ரைவ் பண்ணிக்கொண்டிருக்கும் காலை நேரங்களில், பக்கத்து ஸ்கூல் குழந்தைகள் கவனமாக தெருவை கடக்க உதவும் வாலண்டியராக பரபரப்பாக வேலை செய்துக்கொண்டிருப்பார். சில சமயம் மாலை நேரங்களில், ஆல்பர்ட்சன்ஸில் வாங்கிய உணவுப்பொருட்களை வெளியே நிற்கும் ஹோம்லெஸ்களுக்கு தானமாக கொடுத்துக்கொண்டிருப்பார். அம்மாவை ரொம்ப மிஸ் பண்ணியதால், அதே வயதுடைய, கூடவே இத்தனை நல்ல மனமுடைய பெண்மணியிடம் பழகுவது எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. ஆபீஸ் விட்டு வரும்போது, அவர் செய்யும் இரவு உணவு ஏதாவது, என்சிலாடாவோ அல்லது புரிட்டோவோ கொண்டு வந்து கொடுப்பார். ஒருவருடைய வீட்டுக்கு மற்றொருவர் வந்தால், சுதந்திரமாக கிச்சன் வரைக்கும் சென்று தண்ணீர் எடுத்துக்குடிக்கும் அளவு எங்களுடைய நட்பு வளர்ந்தது.

டிலோரிஸ் என்னுடைய பெற்றோரைப்பற்றி ஆர்வமாக கேட்டு தெரிந்துக்கொள்வார், அவருடைய கணவரைப்பற்றியும், குழந்தைகளைப்பற்றியும் பெருமிதத்துடன் நிறைய சொல்லுவார். என்னுடைய பெற்றோரைப்பற்றி சொல்லும்போதெல்லாம், அவருடைய கண்களில் ஒரு வித ஏக்கம் தோன்றி மறையும். ஒரு நாள் அப்படி பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, எனக்கு ஒரு சந்தேகம் வந்தது, "இவர் தன் பெற்றோரைப்பற்றியோ அல்லது பிறந்த வீட்டைப்பற்றியோ எதுவுமே பேசுவதில்லையே?". ஒரு நாள் என்னுடைய சந்தேகத்தை ஆர்வத்துடன் கேட்டே விட்டேன், உடனே அவருடைய பளீர் சிரிப்பு மறைந்தது. இறுகிய முகத்துடன் சிறிது நேர சிந்தனைக்கு பிறகு, "உனக்கு அப்புறம் சொல்றேன் மினியக்கா" என்றார். மினியக்கா(Muñeca) என்றால் "சின்ன குழந்தையே, அல்லது பெண்ணே" என்று ஸ்பானிஷில் அர்த்தமாம், மெக்சிகன் அம்மாக்கள் செல்லமாக தங்கள் மகள்களை அழைப்பது. அதையும் அவரே தான் சொன்னார். "ஒருவேளை கேட்கக்கூடாது ஏதாவது கேட்டு வருத்தப்படுத்திவிட்டோமோ?" எனக்கு கவலையாக இருந்தது.

சில நாட்கள் ஏதுவுமே நடக்காத மாதிரி வழக்கம்போல ஜாகிங் போனோம், உலக விஷயங்களைப்பற்றி பேசினோம், க்ளோபல் வார்மிங்கைப்பற்றி கவலைப்பட்டோம். நான் கேட்ட கேள்வியை சுத்தமாக மறந்துவிட்ட பிறகு, ஒருநாள் அவரே அந்த சப்ஜெக்ட் பற்றி மெல்லிய குரலில் பேச ஆரம்பித்தார். சிறுவயதில் 4 சகோதரிகளுள் கடைக்குட்டியாக பிறந்திருக்கிறார் டிலோரிஸ். அவருக்கு 6 வயது இருக்கும் போது, அப்பாவுக்கு வேலை போய்விட, டிலோரிஸின் அம்மா காலையில் இருந்து இரவு வரையிலும் ஒரு உணவு விடுதியில் பணிப்பெண்ணாக வேலை செய்யும் கட்டாயம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. அம்மா வேலையில் இருந்து வந்த பிறகு அசதியில் அடித்துப்போட்டது மாதிரி தூங்குவாராம். குடும்பத்தை வறுமை வாட்ட, ஏற்கெனெவே குடிகாரரான டிலோரிஸின் அப்பா, மனைவி வேலைக்கு போனவுடன் பகல் நேரத்திலேயே குடிக்க ஆரம்பித்திருக்கிறார். பெரிய அக்கா வேலைக்கு போக, அடுத்த இரண்டு சகோதரிகள் அரசு பள்ளிக்கு சென்றுவிட, டிலோரிஸை மட்டும் பள்ளிக்கு அனுப்பாமல் வீட்டிலேயே அடிப்படைக்கல்வியை அவருடைய அப்பாவே சொல்லிக்கொடுத்து, "ஹோம் ஸ்கூல்" பண்ணி இருக்கிறார்.

சிறுவயதிலேயே அவர் சகோதரிகளை விட டிலோரிஸ் மிக அழகாக இருப்பாராம், வளர்ச்சியிலும் அப்படியே. மதிய வேளையில் டிலோரிஸுக்கு ரொம்ப பசிக்குமாம், வயறு வலிக்கும் அளவுக்கு! தன்னை சுற்றி பாட்டிலும் கையுமாக இருக்கும் அப்பாவிடம் தயங்கி தயங்கி தனக்கு பசிக்கிறது என்பதை தெரிவித்தால், மூர்க்கமாக டிலோரிஸை எட்டி உதைப்பாராம். "நீ பிறந்ததே வேஸ்ட், உன்னால் எனக்கு ஒரு டாலருக்கு பயனில்லை" என்று முகம் சிவக்க கத்துவாராம். அதற்கு பிறகு அவர் சொன்னதை கேட்க எனக்கு மயக்கமே வரும் போல இருந்தது.

-நினைவுகள் தொடரும்.