மரக்காணத்தில் தலித்களால் அப்பாவி வன்னியர்கள் தாக்கப்பட்டனர்?!

அருள் அவர்களே! மரக்காணத்தில் 3 வன்னியர்கள் தலித்களால் கொடூரமாக தாக்கப்பட்டு இறந்து இருக்காங்க! பலர் தாக்கப்பட்டு இருக்காங்க! இது மட்டும் சரியா? தலித்கள்தான் கொழுப்பெடுத்து ஆடுறாங்க! அவர்கள் ஆடும் ஆட்டத்திற்கு அரசாங்கமே துணை போகிறது!

இதெல்லாம்தானே  உங்கள் குற்றச்சாட்டு?

A Dalit woman shows her damaged belongings at Kattayantheru area in Marakkanam, where six houses belonging to Dalits were set ablaze after a violent clash on April 25, 2013. Photo: T. Singaravelou

 அரசியல்வாதிகளை விடுங்க! மேலே போடப்பட்ட மீடியாவின் புகைப்படத்தையும் தள்ளிவிட்டு, பாதிக்கப்பட்ட உயிர்சேதம் அடைந்த அப்பாவி வன்னியத் தமிழர்களுக்காக நிச்சயம் நாம் வருத்தங்களை தெரிவிப்போம்! அதேபோல் தலித்கள் செய்த அடாவடித்தனத்துக்கு சட்டம் தகுந்த நடவடிக்கை எடுக்கும்வரையில் போராடுவோம்!

ஆனால் உங்களுக்கு என்ன புரியமாட்டேன்கிதுனா, தப்பு யாரு செஞ்சாலும் தப்புத்தான். அது தலித்தாக இருந்தால் என்ன? வன்னியர்களாக இல்லைனா முக்குலத்தோர்களாக இருந்தால் என்ன?

வன்னியர்கள் தவறு செய்யும்போது மட்டும்  உங்க நிலைப்பாடு வேடிக்கையா இருக்கிறது. அது ஏன்? ரெண்டு சாதிக்காரன் சண்டை போடுறான்! அதில் ரெண்டு சாதியிலுமே நல்லவனும் இருப்பான், அயோக்கியனும் இருப்பான் என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா? வம்புச் சண்டை இழுக்கிறவனுக ரெண்டு சாதியிலுமே இருப்பான் என்ற கருத்தை நீங்க என்றுமே புரிந்துகொண்டு, அதை முன் வைத்து விவாதித்ததாக ஒரு போதும் தோணவில்லையே? அது ஏன்? எல்லா நேரமும் வன்னியர்கள் எல்லாம் அப்பாவிகள் தவறே செய்யமாட்டாங்க என்பதுபோல் வக்காலத்து வாங்குறீங்க!

தருமபுரி சண்டையிலேயும், வன்னியர்கள் அப்பாவிகள் என்பது போலவும், வயதில் முதிர்ச்சியடையாத வன்னியச் சிறுமியை, இன்னொரு தலித் சிறுவன் ஏமாற்றிக் கல்யாணம் செய்யப் போனதுதான் அங்கே பிரச்சினை என்று நியாயப் படுத்தினீர்கள்! தருமபுரி சண்டையில் சாதி ஒரு மேட்டரே இல்லை என்பதுபோல் பிதற்றினீர்கள்!  அது ஏன்? விபரம் சொல்லவும்!

புகைப்படம்: நன்றி ஹிந்து

அண்ணா ரெவெரியும் அவர் கருத்துச்சுதந்திர வியாக்யாணமும்!

கருத்துச் சுதந்திரம்னா என்ன? நம்ம கருத்தை சொல்வதற்கு நமக்குள்ள சுதந்திரம். யாரைப் பற்றி கருத்து? ஊருப்பயலுகளப் பத்தி நம்ம வச்சிருக்க கருத்து! அதுக்குத்தான் நம்ம இணையதளத்தில் நமக்கென்று ஒரு தளம் ஒண்ண வச்சு நடத்துறோம்?

அப்புறம் கருத்துப் பெட்டி எதுக்கு?  நமக்கு சாதகமான நம்ம கருத்தை ஏற்றுக்கொள்ளும் மனநிலை உள்ளவர்களை சுதந்திரத்துடன் கருத்தை சொல்ல விடுவதற்காக!

 அப்போ நம்ம பதிவா பாதிக்கப் பட்டவன் கருத்தை? அவன் கருத்துச் சுதந்திரத்தை? அது அவன் தலையெழுத்து எங்கேயோ முட்டி சாகிறான் விடுங்க!

ஆமா, அமெரிக்காவுக்கு பரதேசம் போயி  ஈனப்பொழைப்பு நடுத்துறவாள எல்லாம் நம்ம நல்லா வக்கணையா விமர்சிக்கலாம். இல்லைனா, எவனோ ஒருமேதை ஒருத்தன் "அமெரிக்கத் தமிழ் அல்லக்கைகள்" வாழ்க்கை முறைகளையும் அவனுக ஈனப்பொழைப்பையும் எழுதி  வெளியிட்ட ஆங்கிலக் கட்டுரையை நம் தளத்தில் வெளியிட்டு...

When an Indian professional becomes a 'Non-Resident Indian' in the United States, he soon starts suffering from a strange disease. The symptoms are a fixture of restlessness, anxiety, hope and nostalgia. The virus is a deep inner need to get back home. Like Shakespeare said, "The spirit is willing but the flesh is weak."  The medical world has not coined a word for this malady. Strange as it is, it could go by a stranger name, the "X + 1" syndrome.

To understand this disease better, consider the background. Typically middle-class, the “would be migrant's” sole ambition through school is to secure admission into one of those heavily government subsidized institutions - the IITs. With the full backing of a doting family and a good deal of effort, he achieves his goal. Looking for fresh worlds to conquer,  his sights rest on the new world. Like lemmings to the sea, hordes of IIT graduates descend on the four US consulates to seek the holiest of holy grails - the F-1 (student) stamp on the passport.

After crossing the visa hurdle and tearful farewell, our hero departs for the Mecca of higher learning, promising himself and his family that he will return some day - soon!

The family proudly informs their relatives of each milestone – his G.P.A., his first car (twenty years old), his trip to Niagara Falls (photographs), his first winter (parkas, gloves). The two years roll by and he graduates at the top of his class. Now begins the 'great hunt' for a company that will not only give him a job but also sponsor him for that 3" X 3" grey plastic, otherwise known as the Green Card. A US company sensing a good bargain offers him a job. Naturally, with all the excitement of seeing his first pay check in four digit dollars, thoughts of returning to India are far away. His immediate objective of getting the Green Card is reached within a year.

Meanwhile, his family back home worries about the strange American influences (and more particularly, AIDS). Through contacts they lineup a list of eligible girls from eligible families and wait for the great one's first trip home. Return he does, at the first available opportunity, with gifts for the family and mouth-watering tales of prosperity beyond imagination. After interviewing the girls, he picks the most likely (lucky) one to be Americanized. Since the major reason for the alliance is his long-term stay abroad, the question of his immediate return does not arise. Any doubts are set aside by the 'backwardness' of working life, long train travel, lack of phones, inadequate opportunities for someone with hi-tech qualifications, and so on.

The newly-weds return to America with the groom having to explain the system of arranged marriages to the Americans. Most of them regard it as barbaric and on the same lines as communism. The tongue-tied bride is cajoled into explaining the bindi and sari. Looking for something homely, the couple plunges into the frenetic expatriate week-end social scene compromising dinners, videos of Hindi/regional films, shopping at Indian stores, and bhajans.

Initially, the wife misses the warmth of her family, but the presence of washing machines, vacuum cleaners, daytime soap operas and the absence of a domineering mother-in-law help. News filtering through from India, mostly from returning Indians, is eagerly lapped up.

In discussions with friends, the topic of returning to India arises frequently but is brushed aside by the lord and master who is now rising in the corporate world and has fast moved into a two garage home - thus fulfilling the great American Dream. The impending arrival of the first born fulfills the great Indian Dream. The mother-in-law arrives in time.

With all material comforts that money can bring, begins the first signs of un- easiness - a feeling that somehow things are not what they should be. The craze for exotic electronic goods, cars and vacations has been satiated. The week-end gatherings are becoming routine.

Faced with a mid-life crisis, the upwardly mobile Indian's career graph plateau’s out. Younger and more aggressive Americans are promoted. With one of the periodic mini recessions in the economy and the threat of a hostile take-over, the job itself seems far from secure.

Unable or unwilling to socialize with the Americans, the Indian retreats into a cocoon. At the home front, the children have grown up and along with American accents have imbibed American habits (cartoons, hamburgers) and values (dating). They respond to their parents' exhortation of leading a clean Indian way of life by asking endless questions. The generation gap combines with the cultural chasm. Not surprisingly, the first serious thoughts of returning to India occur at this stage.

Taking advantage of his ‘vacation’ time, the Indian returns home to 'explore' possibilities. Ignoring the underpaid and bureaucratic government sector, he is bewildered by the 'primitive' state of the private sector. Clearly overqualified even to be a managing director/chairman he stumbles upon the idea of being an entrepreneur.

In the seventies, his search for an arena to display his business skills normally ended in poultry farming. In the eighties, electronics is the name of the game. Undaunted by horror stories about government red tape and corruption he is determined to overcome the odds – with one catch. He has a few things to settle in the United States. After all, you can't just throw away a lifetime's work. And there are things like taxation and customs regulations to be taken note of. Pressed for a firm date, he says confidently 'next year' and there is our story. X = X + 1

The next years come and go but there is no sign of our McCarthian friend. About 40 years later our, by now, our old friend dies of a scheduled heart-attack and it so happens that his last wish was that he be laid to rest in the city he was born in India. So our friend at last returns to India for good. But by now the people who were so looking forward to see him return to his homeland are no more.

இதில் வருடங்கள், காட்சிகள், கதாபாத்திரங்கள், மற்றும் சில நிகழ்வுகள் மாறலாம். ஆனால் இது தான் நிதர்சனம். புலம்பெயர்ந்து ஏழு கடல் தாண்டி செல்லும் ஒவ்வொரு இந்தியனின் கதையும் இது தான்...

இதில் நீங்க கவனம் செலுத்தவேண்டியது அந்த சிவப்பில் ரெவரி அண்ணா சொல்லியிருக்கும் "பச்சையான உண்மை"!


என்ன என்ன? "அமெரிக்க அல்லக்கைகள் ஒவ்வொருவருடைய வாழ்க்கையும் இதுதான்" என்று ஆணித்தனமாக சொல்வது என்ன?

என் (ரெவெரி அண்ணாவின்) கருத்து சுதந்திரம்!!!

ஆனால், எவனாவது ஒரு அனானி  அல்லது பெரியமனுஷன் அனானியாக வந்து  நம்மள ஏதாவது சொல்லி அவமானப் படுத்திவிடுவானே!! அப்படி பண்ணிப்புட்டா என்ன பண்ணுறது? ணு  ஒரு கேள்வியை கேட்டுப்புட்டு நம்ம கருத்துப் பெட்டியை  (அதாவது மற்றவர்களுடைய கருத்துச் சுதந்திரத்தை அடைப்பதற்கு)  மூடி வச்சுப்புடலாம். வச்சுப்புட்டு, வேணும்னா எனக்கு இ-மெயில் பண்ணு நான் பெரிய யோக்கியன்! என்று வியாக்யாணம் பேசலாம்.

ஏன் அப்போ அந்தப் பதிவையும் இ-மெயில்லயே உங்க "ஷ்பெஷல்" வாசகர்களுக்கு "சர்குலேட்"ப் பண்ண வேண்டியதுதானே? எதுக்கு உலகறிய இன்னொருவருடைய வாழ்க்கையை ஆணித்தனமாக விமர்சிக்கிறீங்க??

இரு இரு! ரொம்பப் பேசாதே! "நீ அதனால் பாதிக்கப்பட்டால், அதை இல்லை என்று சொல்லணும்னா, அதற்கு எதிர் கருத்து சொல்றதுனா அதை "க்ளோஸ்ட்" ஆகத்தான் இ-மெயில்ல சொல்லணும். 

அப்புறம் எதுக்கு நீங்க மட்டும்   பலருடைய  வாழ்க்கையை வெளிச்சம்போட்டு காட்டுவதாகச் சொல்லி எவனோ ஒரு அரைவேக்காடு எழுதியதை உங்க  தளத்தில் வெளியிடுறீங்க? 

அதான் ஏற்கனவே சொல்லியாச்சே! என் கருத்துச் சுதந்திரம் அது!!

அப்போ நான் இப்போ என்ன பண்ணனும்? பாதிக்கப்பட்ட பதிவர் கருத்தை சொல்லவிடாமல் என் கருத்துப் பெட்டியையும் மூடி வச்சுடணும்? அப்படித்தானே?

இதை நான் சொல்லணுமா என்ன? :)) சப்போஸ் ஒரு அனானி என் தளத்திற்கு வந்து என்னை  ஏடாகூடமாக ஏதாவது  சொல்லிப்புட்டால்... எனக்கு என்ன ஒரு அவமானம் நிகழ்ந்துவிடும்! அதை நான் எப்படி அனுமதிக்கிறது? ஆனால் நான் எவனைப்பத்தி வேணுமானாலும்  என்ன வேணா எழுதுவேன். நாகரிகமாகத்தான்!! ஆனால் கடுமையான விமர்சிப்பேன்!  

எனக்குப் புரியலை எவனோ ஒரு அனாதை நாயி,  வந்து இஷ்டத்துக்கு உங்களை உங்க தளத்தில் (காமெண்ட் மாடெரேஷனைத் தாண்டி வந்து!)  திட்டிப்புட்டா உங்க மானம் போயிடுமா என்ன???

இங்க பாரு! கடைசியா ஒருதர சொல்லுறேன்..நீ என கருத்தால், என் பதிவால் பாதிக்கப்பட்டால், அதை இல்லை என்று சொல்லணும்னா, அதற்கு எதிர் கருத்து சொல்றதுனா, விவாதம் பண்ணுறதுனா அதை "க்ளோஸ்ட்" ஆகத்தான் சொல்லணும். ஆனால் நான் மட்டும் எனக்கு சரியாத் தெரியாத பலருடைய  வாழக்கையை வெளிச்சம்போட்டு காட்டுவதாகச் சொல்லி எவனோ ஒரு அரைவேக்காடு எழுதியதை என் தளத்தில் வெளியிட்டு, ஒவ்வொரு இந்தியனும் அமெரிக்காவில் இப்படித்தான்னு சொல்லுவேன்.  அது ஏன் என்றால்,  அமெரிக்காவில் போய் பிச்சை எடுக்கிற அல்லக்கைகள்  மைனாரிட்டிதான், அவனுகளால ஹிட்சும் கெடைக்காது, நான் பிரபலமாகவும் ஆக முடியாது! அவனுகளை விமர்சிச்சா, இந்தியாவில் வாழும் மெஜாரிட்டித் தமிழன் என் எழுத்தை ரசிப்பான்! என் நாட்டுப் பற்றை மெச்சுவான்! அந்த அன்னக்காவடிகளுக்கு ஆங்கிலம் புரியுதோ இல்லையோ என் பதிவை மெச்சிப் பரிந்துரைப்பான்! அதனால மைனாரிட்டியைப் போட்டுத் தாக்கினால் எனக்கு வெற்றிதான்! டாட்!

சரி "நல்லா இருங்க"னு ரெவெரியின் கருத்துச் சுதந்திரத்தை ஒதுக்கிவிட்டு  இதற்கு சம்மந்தமே இல்லாமல் இன்னொரு சீரியஸ் மேட்டர் சொல்றேன்..


******************************************************


ரொம்ப காலத்துக்கு முன்னால... தன்னைப் பிரபலப் பதிவர்னு நெனச்சுக்கிட்டு திரிகிற தேவடியாமகன் ஒருத்தன், இன்னும் ஒரு new, not-so-popular பதிவரைப் பற்றி, அந்தப் பதிவர் இவனுக்கு இ-மெயில் கடிதம் அனுப்பி ஏதோ இவனுடைய உதவியைக்  கேட்டதாகவும், அந்த கேட்கப்படாத உதவியை செய்ய, இவனால முடியவில்லை என்றும்  ஒரு பொய் கடிதத்தை, ஒரு பதிவாக உலகறிய இவன் தளத்தில் வெளியிட்டான்!  இவன் இப்படி வேசித்தனம் செய்து வெளியிட்ட அந்தப் பதிவுக்கு அவனோட இணையதளப் அடியாள் கூட்டத்தில் மட்டுமல்லாமல், எல்லா குருட்டு வாசகர்களிடமும் இருந்து கைதட்டலும் பெற்றான்.

 யார் அநதப் பொய்யன்?

ஒரு ஹிண்ட் வேணா தர்ரேன்! இவன் பேரு "அ" விலிருந்து  "ஒள" வரைக்கும்  உள்ள  உயிரெழுத்திலோ அல்லது  "கசடதபற"  "ஙஞணநமன"  "யரலவழள" விலோ ஆரம்பம்  ஆகும்.

அவன் யாருங்கிறதை விடுங்க! ஆனால், அந்த விஷமி,  கவனமாக காமெண்ட் மாடெரேஷென் செய்கிறேன் என்கிற பேரில், இதே தமிழ் இணையதளத்தில் அவன் எழுதிய பொய்யை மெய்யாக்கிவிட்டான்!!! 


அந்தப் பதிவு இன்னும் இணையத்தில் உண்மைபோல இருக்கத்தான் செய்யுது. இன்னும் 100 ஆண்டுகள் அந்தப் பதிவு வாழலாம்! ஆனால் அவன் எழுதியது பச்சைப் பொய்! அவன் ஒரு பொய் சொல்லும் பிரபலத் தேவடியாமகன் என்று பாதிக்கப் பட்டவனுக்கும் அவன் நண்பர்களுக்கும் மட்டும்தான் தெரியும். ஏன் அந்தத்தேவடியா மகனுக்கும் தெரியத்தான் செய்யும்! மேலும் நம்ம ஆண்டவனுக்கும் தெரியத்தான் செய்யும்.:-))) ஆனால் இணையதள உலகைப் பொருத்தவரையில் அவந்தான் பிரபலப் புடுங்கி ஆச்சே? அவன் சொல்றதுதானே வேதம்?  

இதுபோல் அபாயகரமான பொய்யர்கள் கருத்துச் சுதந்திரம் என்கிற பேரில் பதிவுலகில்  கற்பழிப்பு நடத்திக்கிட்டுத்தான் திரிகிறானுக! என்பதெல்லாம் எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்?

ஆக, பொய்கடிதத்தை பிரசுரிச்ச இந்தத் தேவடியா மகன் விசயத்தில் இருந்து பார்க்கப்போனால்,  பதிவுலகில் உங்க கருத்துச்சுதந்திரம் என்பது பொய்யை மெய்யாக்கி, இன்னொருவனை அவமானப் படுத்துவதும்தான்!  பதிவெழுதுறவனும் தனக்கு உள்ள கருத்துச் சுதந்திரம் என்பதையும் எப்படியெல்லாமோ "அப்யூஸ்" செய்யலாம்தான். இதுபோல் அன்றும், இன்றும், என்றும் செய்யப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது என்பதை எடுத்துச் சொல்வதற்கு இந்த பதிவுலக பிரபலப் புடுங்கியுடைய "பொய்ப் பதிவு" ஒரு உதாரணம்.

நீயா நானா: ஏன்ப்பா கோபிநாத்! இந்த அக்காவை எங்கே பிடிச்ச?

நீயா நானாவில் இது பழைய எப்பிசோடா என்னனு தெரியலை. ஆயிரம் பொய் சொல்லியாவது ஒரு கல்யாணத்தை முடிச்சுப்புடு னு எவனோ ஒரு மரைகழண்ட பெரிய மனுஷன் சொல்லிட்டுப் போயிட்டானாம். அதைப் பிடிச்சுண்டு இந்த படிச்ச முண்டங்கள், மாமா தரகர்கள் எல்லாம் இன்னைக்கும் தொங்குறாணுக. சம்பளத்தில் பொய் சொன்னால் தப்பில்லையாம்! அப்புறம், வயசை கூட்டிக்கொறைச்சு சொன்னால் தப்பில்லையாம்.. அப்புறம் வேறென்னன்ன?  செக்ஸுவல் குறைபாடுகள் இருந்தாலும் அதையா சொல்லப்போறாணுக இந்த முண்டங்கள்?

ஒரு பக்கம் வருங்கால துணைவர் பொய் சொன்னால் பிரச்சினைதான். டிஸ்அப்பாயிண்ட்மெண்ட் மட்டுமல்ல, அவர்கள் மேல் இருக்கும் நம்பிக்கையை இழந்துடுவோம். அதனால் வருங்காலக் கணவரிடம், இல்லை மனைவியிடம் உண்மையைச் சொல்லி "நான் இதுதான் என்னைப் பிடிச்சாக் கட்டிக்கோ, இல்லைனா வேற ஆளைப் பார்த்துக்கோ! நான் என் தகுதிக்கேத்த ஆளைப் பார்த்துக்கிறேன்" என்றும், "எதுக்கு பொய்யைச் சொல்லி வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கணும்" என்று வாதிட்டார்கள் ஒரு பக்கம். இவர்கள் எல்லாம் 100% உண்மை பேசுறவாளா?னு நீங்க கேட்டால், அது உண்மை இல்லைனுகூட விவாதிச்சு நிரூபிக்கலாம். ஆனால் பொய்யை அடிப்படையாக வைத்து வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க வேண்டியதில்லை என்று நம்புபவர்கள். இவர்களை புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

அந்த எதிரணியில், அதாவது தரகர் சப்போர்ட் செய்யும், மற்றும் பொய்யெல்லாம் பெரிய மேட்டரே இல்லை என்கிற எண்ணங்கள் உள்ளவங்க கூடி இருந்தாங்க. பொய்யைத் தவிர்க்க முடியாது என்கிற வாதமாவது பரவாயில்லை.  ஒரு அக்கா ஒண்ணு வாதிட்டுச்சு.. ஏதோ ஃபாண்ட்டா கலர் இல்லைனா, மரூண்னு சொல்லலாமா என்னனு தெரியலை, அந்தமாரி ஒரு அவுட் ஃபிட் (சல்வார் அணிந்து) ஒரு அக்கா உக்காந்து இந்த அணிக்கு ஆதரவா பேசிண்டு இருந்துச்சு. இதை, நம்ம கோபி எங்கே பிடிச்சாருணு தெரியலை.

அதுட்ட என்ன விசேடம்னா  பொய் பேசுறது, பொய்யை சகித்துக் கொள்வதெல்லாம், ஒருவருடைய, பண்பட்ட தன்மை? அல்லது மச்சூரிட்டி, பரந்த மனது என்கிற மாரி கேணத்தனமா நெனச்சுண்டு, வழ்ந்துண்டு இருக்கு!!  What an IDIOT this bimbo is!!! சரி, இது எப்படியும் வாழ்ந்துட்டுப் போகுது. இதுபோல் வாழ்ந்து சாகிறதுகள் ஏகப்பட்டது இருக்கத்தான் செய்யுதுக. ஆனால் மேடை ஏறி வந்து இதுபோல் ஒளறு ஒளறுனு ஒளறித்தள்ளுதுப்பா! எதிரணில உள்ளவங்க எல்லாம் இதோட அறியாமையைப்புரிந்து கொண்டு கவலையுடன் அறிவுரைபோல சொல்லிப்பார்த்தாலும் அது மரமண்டையில் ஏறவே இல்லை. இதுல இங்கிலிபீஸு வேற! This girl is an wonderful example to show, how women's minds are so fucked up in the modern generation. In the name of "women freedom" or whatever!

என்னுடைய ஆச்சர்யம் என்னனா நடுவராக வந்த நம்ம டாக்டர் ஷாலினி ஆண்ட்டி! அவங்க பெண்ணியக்கட்டுரை போல இல்லாமல் ரொம்ப நல்லாவே இந்த விவாதத்தில் தன் கருத்தை வச்சாங்க! I was really impressed, Dr. Shalini!

அது என்ன என்ன கட்டுரைகள்னு கேக்குறீங்களா?

டாக்டர் ஷாலினியின் கிளர்ச்சி ஸ்விட்ச் -விமர்சனங்கள...

டாக்டர் ஷாலினியின் கட்டுரை -ஆண்குறி இத்யாதி

லோகநாயகன் முத்தத்தால் திவ்யதர்ஷினியின் ஆசை அடங்கியதா?

"டி ஆர் பி யை அதிகமாக்க வேசித்தனம் செய்கிறதா விஜய் டிவி? " என்கிற கேள்வி எழும் அளவுக்கு சூர்யா கழண்ட பிறகு பாதாளத்தில் விழுந்துவிட்ட நீங்களும் வெல்லலாம் ஒரு கோடி நிகழ்ச்சியை பலவகையில்  "ப்ரமோட்" செய்து கொண்டிருக்கிறது, விஜய் டி வி!

 

ஆமா, நம்ம "எல்லாம் தெரிந்த கமலஹாசனோட" ஒரு "டீல்"ப் போட்டு, ஹோஸ்ட் ப்ரகாஷ்ராஜ்,  கேட்ட கேள்விக்கெல்லாம், சும்மா டான் டான் என்று அவர் பதிலளித்து அரைக் கோடியை வென்றதாகக் காட்டப்பட்டது! நல்ல வேளை சீஸியம் ஐஸோடோப் பற்றியெல்லாம் கேள்வி கேட்டு இவர் ஒரு வேதியியல் நிபுணர், மற்றும் மேதையும்கூட என்றெல்லாம் காட்டப்படவில்லை!

நமது மேதை, அரைக் கோடியை வென்றது மட்டுமல்லாமல் அதை "எயிட்ஸ்" நோயாளிகளுக்காக, இவர் வென்று கொடுத்ததாகவும் காட்டப்பட்டது. ஆமா, சூதாடி சம்பாரிச்சுதான் எயிட்ஸ் நோயாளிகளுக்கு உதவணுமா? என்றெல்லாம் நீங்க கேணத்தனமாகக் கேள்வி கேட்கக்கூடாது! நாய் விற்ற காசு குரைக்கவா செய்யும்?

* எதற்காக எயிட்ஸ் நோயாளிகள்மேல் விஜய் டிவிக்கு இம்பூட்டுக் கரிசனம்?

* நம்ம கமலஹாசன் எயிட்ஸ் நோயாளிகளுக்கு மாதம் ஒரு முறை, இல்லைனா  வருடம் ஒருமுறைக்கு ஒரு லட்சம் அல்லது ரெண்டு லட்சம் போல ஏதாவது கொடுக்கும் வழக்கம் உள்ளவரா?

* இல்லைனா,  விஜய் டி வி அதுபோல் எதுவும் ட்ரஸ்ட் வைத்து மாதமொருமுறை எச் ஐ வியால் பாதிக்கப் பட்டவங்களுக்கு ஒரு தொகையை அள்ளி எறிந்து எயிட்ஸ் நோயாளிகளுக்கு உதவிக்கொண்டு இருக்கிறதா?

இப்படியெல்லாம் விதண்டாவாதமாகக் கேள்விகள் கேட்கப்படாது!

டி ஆர் பி யை ஏற்றுவதற்காக செய்யும் விஜய் டிவியின் முதலீடுதான் இதுவும்! அரைக் கோடி போட்டு கூட்டம் சேர்ந்த்து ஆயிரம் கோடி சம்பாரிக்கத்தான் இந்த யுக்தி! இதையெல்லாம் வேசித்தனம் அது இதுனு அசிங்கமாகச் சொல்லக்  சொல்லக்கூடாது, ஆமா!

ரசிகர்கள் என்றாலே ஒரு மாதிரி க்ரேஸியாகத்தான் இருக்காங்கப்பா. அதுவும் நம்ம கமல் விரும்பிகளைக் கேட்கவே வேணாம்!  தன்னை பெரிய மனுஷன் என்பது போல் நினைத்துக் கொண்டும், பிதற்றிக்கொண்டு திரியும் சில பதிவுலக ஜாம்பவான்களில் இருந்து, சாதாரண பாமரன் வரைக்கும் நட்டு கழண்ட கேஸ்கள்தான் இவர்களில் பலரும். இதில் சில பிரபலங்கள், நம்ம திவ்ய தர்ஷினி அக்கா கூட விதிவிலக்கல்ல!

இந்து மக்கள் கட்சி, நம்ம ஒலகநாயகன் அநாகரிகமாக நடந்துகொண்டார் என்று பிரச்சினையைக் கிளப்புகிறார்களாம். விஜய் டி விக்கு எதிராக ஏதோ கேஸ் பதிவு செய்து இருக்காங்களாம்! ஆமா, இந்தக் கலாச்சாரக் காவலர்களுக்கு வேறென்ன வேலை? இப்போ கமல் மேடைமேலேயே செக்ஸுவல் பெர்ஃபார்மெண்ஸ் செய்தால்க்கூட அதில் என்ன பெரிய தப்பு? அதுவும் இவர் எயிட்ஸ் விழிப்புணர்வுக்காக செய்ற தியாகமாகப் பார்க்கணும்!  காதலி கவுதமியே அவர் பெரிய மனசைப் புரிந்து கொண்டு வேடிக்கை பார்ப்பார், நீங்க ஏன்ப்பா சும்மா போட்டுக்கிட்டு?

நல்லவேளை அந்த நடுத்தர வயது அம்மாவும், திவ்ய தர்ஷினியும் கமலை கட்டிப்பிடுத்து முத்தம் கொடுத்தால் போதும் என்ற ஒரு சின்ன ஆசைக் கனவோட நிறுத்திக்கொண்டார்கள்.

"யாராவது ஒரு க்ரேஸி ரசிகை, நான் கமலோட படுத்து எழுவதுபோல்  டெய்லி மாஸ்டர்பேட் செய்வேன் என்று ஏடாகூடமாகச் சொல்லியிருந்தால்க் கூட அதையும் நிறைவேற்ற தயங்கியிருக்க மாட்டார் நம்ம லோகநாயகன்" என்கிறார்கள் குதர்க்கம் பேசும் சிலர்.

ஆமா முத்தத்தில் அநாகரிகம் ஆரம்பிக்கவில்லை என்றால் எங்கே ஆரம்பிக்கிறது? இல்லைனா அப்படி எதுவுமே இல்லையா? தெரிந்தவர்கள் சொன்னால் நல்லாயிருக்கும்!

ஆல் மென் ஆர் பாஸ்டர்ட்ஸ்-3

பலவருடங்கள் முன்னால் விஜி வாழ்க்கையில் நடந்தது பற்றி இங்கே சொல்லணும்.

விஜி, மிடில் ஸ்கூல், ஹை ஸ்கூல் எல்லாம் அவள் சொந்த ஊரான மதுரையிலிருந்து படிக்காமல் பக்கத்தில் இருந்த திண்டுக்கலில் ஹாஸ்டலில் சேர்ந்து படித்தாள். விஜியின் அம்மா, கமலா, மதுரையில் ஒரு ஆசிரியை. ஹையர் சக்கண்டரிக்கு பாட்டனி டீச் பண்ணிக்கொண்டு இருந்தார். அவள் அப்பா பாலசுப்பிரம்ணியன் மதுரையில் செளராஷ்டிரா கல்லூரியில் ஒரு இயற்பியல் பேராசிரியர். மதுரையில் ஆயிரம் நல்ல பள்ளிகள் இருந்தும் விஜியையும் அவள் தங்கை மாலாவையும் திண்டுக்கல்லில் ஹாஸ்டலில் சேர்ந்த்து படிக்க வைத்தார் அவர் அம்மா, கமலா.

ப்ளஸ் 2 படிக்கும்போதுதான் விஜிக்கு அவள் அப்பா "ஒரு மாதிரியான ஆள்" என்று புரிந்தது. தோழி ஒருத்தி ஒரு சாதாரண சண்டையில் எதையோ  விஜி அப்பாவைப்பற்றி மோசமாக சொல்லிவைக்க..ஒன்றும் புரியாமல் விழித்த விஜி, அதன் பிறகு மற்றவர்களிடம் விசாரிக்கும்போதுதான் அவள் "வெல்விஷர்கள்" அவளுக்கு அந்த உண்மையை தெளிவுபடுத்தினார்கள். அதாவது விஜியின் அப்பா பாலாவுக்கும் அவர் கல்லூரியில் பணிசெய்த இன்னொரு பெண்ணிடம் தகாத உறவுத் தொடர்பு இருப்பதும், அதனால் அவங்க அம்மா, கமலா, அவள் அப்பா, பாலாவுடன் உண்மையில் சேர்ந்து வாழவில்லை என்பதும் விஜிக்கு அப்போத்தான் விளங்கியது. இதைப்பற்றி அவள் அம்மா, கமலா, விஜியிடம் பேச விரும்பியதில்லை. ஊருக்காக அவள் அம்மா, அவள் அப்பாவுடன் சேர்ந்து வாழ்ந்தார்கள். ஆனால் அவர்களுக்குள் வாழ்நாள் முழுவதுக்கும் உறவு முறிந்துவிட்டது என்பதும் விஜிக்கு இந்தச் சண்டைக்குப் பிறகு தெளிவுபடுத்தப் பட்டது. அப்பாவின் இந்த "நன் நடத்தையால்"தான் விஜி ஆல் மென் ஆர் பாஸ்டர்ட்ஸ் என்று முழுவதும் நம்பினாள்.

அதன் பிறகு ஒரு நாள், இவளைப் போலவே மதுரையில் இருந்து வந்து படிக்கும் தோழி பவித்ராவிடம், ஆண்கள் ஏன் இவ்வளவு கேவலமாக இருக்கிறார்கள் என்று  இதைப்பற்றிப் பேசியபோது பவித்ரா சொன்ன இன்னொரு விசயம் அதைவிட பயங்கர ஷாக்கிங்காக இருந்தது விஜிக்கு.

பவித்ராவுடைய தாய் மாமா, கோபால், அவருக்கு வயது 48 இருக்கும், பெரிய பணக்காரர், கோடி கோடியாக சம்பாரிப்பவர் இவர். இவருக்கு 12, 14 வயதில் இரண்டு பையன்கள். இவர் மனைவி காந்திமதி ஏழை வீட்டில் இருந்து வந்தவள், ஒரு அப்பாவி. கணவனை நிமிர்ந்துகூட பார்த்து பேசமாட்டார். பணத்திலேயே புரளும் கோபால், தன் சொந்த பந்தங்கள்னு பல குடும்பங்களுக்கு பண உதவி பொருளுதவி எல்லாம் செய்பவர். அப்போது, பவித்ராவுடைய பெரியம்மா மகனுக்கு, அதாவது, கோபாலுடைய அக்கா மகன் வினோத்க்கு, பெண் பார்ப்பதற்காக  சுமாரான வசதியுள்ள ஒரு பெண்ணை பார்க்க சென்றார்கள். தாய் மாமா, கோபால்தான் பெரிய பணக்காரர், பெரும்புள்ளி என்பதால், கோபாலும் அந்த பெண்ணைப் பார்க்கச் சென்றாராம். எதிர்பார்த்ததைவிட பெண் பார்க்கப்போன அந்தப் பெண், பேரழகியாக இருந்தாளாம். ஆனால் அவர்கள் குடும்பத்தில் வசதி கம்மி என்பது  தெளிவாகியது.  பெண்ணைப் பார்த்தவுடன், பவித்ராவின் கசின், வினோத்திடம், உனக்கு வேற பெண் பார்க்கலாம் என்று முறையாக சொல்லிவிட்டார் அந்த பிசினஸ் மேக்னட், கோபால். அதற்கு காரணம்? கோபாலுக்கு அக்கா மகனுக்குப் பார்க்கப்போன அந்தப் பெண்ணை ரொம்பவே பிடித்துவிட்டதாம். ஆமாம், இந்த 48 வயதில் அந்த 20 வயது அழகியைப் பார்த்து மயங்கிவிட்டாராம், கோபால். மனைவியென்றால் இவளைப் போல்தான் இருக்கணும் என்று ஞானோதயம் வந்து  எந்தவிதத் தயக்கமும் இல்லாமல் அவளை தான் மணக்க ஏற்பாடு செய்தாராம்-கோபாலின் மனைவி, காந்திமதி உயிரோட  இருக்கும்போதே. கணவனின் இந்தக் கேவலமான ஆசையை உணர்ந்த மனைவி , காந்திமதி, தற்கொலை செய்து செத்துவிட்டாளாம். இருந்தும் கோபால், மனைவி, காந்திமதி  இறந்து சிலமாதங்களில் மருமகனுக்கு பெண் பார்க்க சென்று பார்த்து மயங்கிய அந்தப் பெண்ணையே இரண்டாம் தாரமாக மணந்துகொண்டாராம்! இது உண்மைக்கதை என்றாள், பவித்ரா, தோழி விஜியிடம். விஜியின் அப்பா மட்டுமன்றி, ஆல் மென் ஆர் பாஸ்டர்ட்ஸ் என்பதை தோழி பவித்ரா ஊர்ஜிதம் செய்தாள்!

விஜியுடைய தனிப்பட்ட வாழக்கையில் ஏற்பட்ட கசப்பான அனுபவம்தான் அவளை இப்படி சந்தேகப்பட, உணர்ச்சி வசப்பட வைத்தது. இந்தக் கதைகளை மட்டும் அவள் ஒரு நாளும் மோஹனிடம்கூட சொன்னது இல்லை!

-தொடரும்

ஆல் மென் ஆர் பாஸ்டர்ட்ஸ்!-2

"ஹல்லோ, மொஹான்!"

"ஹாய்! ஹவ் ஆர் யு டுயிங் ரேச்சல்?"

"குட்! ஆர் யு ஃப்ரீ திஸ் ஈவனிங்?"

" யெஸ், ஐ அம்!"

"கேன் யு கம் டு மை ப்ளேஸ்?"

"ஓ கே! தேங்க்ஸ் ஃபார் த இ-மெயில்! தட்ஸ் ஹெல்ப்ஃபுல்"

"நோ, தேங்க் யு ஃபார் எவ்வெரிதிங்!"

"ஓ கே ஐ வில் சீ யு தென், ரேச்சல்!"

*******************

மோஹன், விஜியை ஃபோன்லகூப்பிட்டான்..அவள் ஃபோனை பிக் அப் பண்ணவே இல்லை! ரெண்டாம் முறையும் அப்படியே! மூன்றாவது முறை ஒரு சின்ன மெசேஜ் விட்டான். அவள் திருப்பி கூப்பிடவே இல்லை!

*****************

அன்று இரவு எட்டு மணிக்கு ரேச்சல் அப்பார்ட்மெண்ட்டில்..

"கெஸ் வாட், மொஹான்!"

"டெல் மி!"

"ஐ காட் அன் "எ" இன் மை லாஸ்ட் எக்ஸாம்!"

"ரியல்லி!"

 "ஐ காண்ட் பிலீவ் இட்!"

"யுவர் ஹார்ட்வொர்க் பெயிட் யு ஆஃப், ரேச்சல்!"

"நோ! த க்ரிடிட் கோஸ் டு யு, மொஹான்! ஐ வுட் ஹாவ் ஃப்ளங்க்ட் இஃப் ஐ டிட் நாட் மீட் யு"

"நோ, ஐ கேன் ஒன்லி டீச் யு சோ மச்! இட் இஸ் யுவர் ஹார்ட் வொர்ர்க் அண்ட் யுவர் ஸ்மார்ட்னெஸ், ரேச்சல்!"

"தாங்க் காட் ஐ மெட் யு!"

********************

4 வாரங்களுக்கு முன்பு.. கால்டிஸ் காஃபியில்..

அடுத்த டேபிலில் இருந்து ஒரு வொர்க் ஷீட் பறந்து வந்து மோஹன் காலடியில் விழுந்தது. அதை எடுத்து உடையவரிடம் கொடுக்க முயலும்போது, அதில் ஒரே ஈகுவேஷன்களாக் இருந்ததை கவனித்தான். கெமிஸ்ட்ரி!!! தன்னையே அறியாமல் என்னனு பார்த்தான். அந்தப்பெண் அருகில் வந்துவிட்டாள்.

"ஹியர் இட் இஸ்! இட் லைக்ஸ் டு ஃப்ளை அவே ஃப்ரம் யு!"

"யா, ஐ சப்போஸ்" என்றாள் அழகான அந்த மாணவி.

"யு நீட் டு ஹோல்ட் த மாலிக்யூல்ஸ் டைட்!" என்றான்.

"தாங்க் யு!..ஹவ் டு யு நோ தே ஆர் மாலிக்யூல்ஸ், மிஸ்டர்?"

"பிகாஸ் ஐ ப்ளே வித் தெம் ஆல் மை லைஃப!" என்றான் மோஹன்.

"ஆர் யு எ கெமிஸ்ட்?" என்றாள் அவள் சந்தேகத்துடன்.

"யெஸ்! ஹவ் அபவ்ட் யு?"

"ஐ சக் அட் கெமிஸ்ட்ரி!" அவள் குரல் அழுகையாக மாறியது.

"வாட் டு யு டுயிங்?"

"ப்ரிமெட். யா ஐ ஆம் டுயிங் ப்ரிமெட்! பட் ஐ ஃபைண்ட் திஸ் சோ ஹார்ட் டு டீல் வித்!"

"வெல், கேன் யு சிட் டவ்ன் ஹியர்!   யு காட் கம்பெணி?"

"நோ!  மை ட்யூட்டர் டிட் நாட் ஷோ அப். ஷி ஸ்டூட் மி அப்!  ஐ ஹாவ் அ "க்விஸ்" விச் இஸ் ட்யு டுமாரோ! ஐ டோண்ட் நோ வாட் ஐ ஆம் கோயிங் ட்டு டு நவ்"

"டோண்ட் வொர்ரி! லெட் மி சி வெதெர் ஐ கேன் ஹெல்ப் யு!'

"ஆர் யு சீரியஸ்!" என்றாள் ரேச்சல்!

"யெஸ் ஐ ஆம்! ஐ நோ திஸ் ஸ்டஃப் டார்ன் வெல்"

" ஐ ஆம் ரேச்சல்!" என கை குளுக்கினாள்.

"மோஹன்"

"மொஹான்?.."

"தட் சவுண்ட்ஸ் சம் வாட் ஓகே" புன்னகைத்தான்

"ஸோ இட் இஸ் ராங்! இட் இஸ் நாட் மொஹான்...ஐ ஆம் சாரி.."

"இட்ஸ் ஓ கே, ரேச்சல்! மொஹான் இஸ் ஜஸ்ட் ஃபைன்"

-தொடரும்

ஆல் மென் ஆர் பாஸ்டர்ட்ஸ்! -1

விஜி இந்தியா போய்விட்டு நேற்றுத்தான் திரும்பி வந்தாள். அது ஏனோ தெரியவில்லை மோஹன், இவள் இந்தியாவில் இருக்கும்போது சரியாகவே விஜியுடன் தொடர்பில் இல்லை! ஒருவேளை இவளை தொந்தரவு செய்ய வேணாம்னு விட்டுட்டானா என்னனு தெரியலை. என்ன இருந்தாலும், விஜிக்கு கஷ்டமாக இருந்தது. திரும்பி வந்தவுடன், கூப்பிட்டாள்!

"ஹாய் மோஹன். என்னை ஞாபகம் இருக்கா?"

"ஏய் எப்போ திரும்பி வந்த, விஜி?"

"நேற்றுத்தான். ஒரே "ஜெட்லாக்" ஆக இருக்கு"

"ரெஸ்ட் எடுத்துக்க வேண்டியதுதானே, விஜி?"

"மோஹன்..ஒரு மாதமா என்னை கொஞ்சம் கூட மிஸ் பண்ணலையா?"

"அஃப் கோர்ஸ் ஐ மிஸ்ட் யு! ஏய் அப்புறம் கூப்பிடவா? ஐ அம் இன் த மிடில் ஆஃப் சம்திங்!"

"ஓ கே! ஐ லவ் யு"

"மீ டூ!" என்று வைத்துவிட்டான்.

*********************

அடுத்த நாள்..

"ஹாய் மோஹன்! என்ன ஃபோனை பிக் அப் பண்ணவே மாட்டேன்கிற?"

"சாரி, ஜெட்லாக் எல்லாம் போயிடுச்சா, விஜி!"

"ஆமா, என் அப்பார்ட்மெண்ட்க்கு வர்ரியா?"

"ஏய் கொஞ்சம் பிஸியா இருக்கேன்!  நாளைக்கு நைட்?"

"என்ன அப்படி பிஸி?"

"தட்ஸ் எ சர்ப்ரைஸ்!"


***********************

அடுத்த நாள் இரவு 10 மணிப்போல விஜி அப்பார்ட்மெண்ட்ல..

"கிவ் மி எ பிக் ஹக், விஜி!"

அவள் அவனைக் கட்டி அணைத்தாள். ஆனால் இறுக்கம் இல்லை..

"என்ன இன்னும் டயர்டா இருக்கியா?"

"ஆமா!" என்றாள் ஒற்றை வார்த்தையில்.

"ஊர்ல எல்லாரும் எப்படி இருக்கா?"

"இருக்கா!'

"சரி ரெஸ்ட் எடுத்துக்கிறியா? நெக்ஸ்ட் வீக் பார்க்கலாம்?"

" "

"டு யு ஃபக் ஹெர், மோஹன்?"

"வாட்!! ஹூ?"

"யு நோ, ஹூ!"

"ஏய்! "கூல் டவ்ன் விஜி!" என்றான் மோஹன் நிதானமாக.

"உன்னை நான் "கால்டிஸ் காஃபி" ல அவளோட பார்த்தேன்.."

"நாந்தான் சொன்னேன் இல்ல.. உனக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ் நியூஸ் இருக்குனு!"

"ஸோ, யுவர் சர்ப்ரைஸ் இஸ் வாட்? யு ஆர் ஃபக்கிங் எ "ஹாட் வைட் சிக்" வென் ஐ வாஸ் இன் இண்டியா! யு பாஸ்டட்!"

"ஏய் நான் சொல்றதை கேளு!'

"கெட் லாஸ்ட், மோஹன்! ஆல் மென் ஆர் பாஸ்டட்ஸ்!"

"ஓ கே ஐ வில் எக்ஸ்ப்ளைன் யு லேட்டர்!"

"கெட் லாஸ்ட்! யு பாஸ்டர்ட்!"

மோஹன் ஒரு மாதிரி சிரித்துக்கொண்டே வெளியே போனான். அவன் போனவுடன் விஜி பெட்ல படுத்து தலையணையில் முகம் புதைத்து அழுதாள்.

-தொடரும்

வாழ்க்கையில் நடுக்கமா, ராஜன் சார்?

"அப்பா! எப்படி இருக்கு இந்த அவுட்ஃபிட்" என்றாள் அபர்னா, தன் அரைகுறை மழலைத் தமிழில்.

"யு லுக் பியூட்டிஃபுல், டியர்" என்றார் ராஜன் சுத்தமான ஆங்கிலத்தில்.

"தேங்க் யு டாட்" என்று புன்னகைத்தாள், அபர்னா.

அபர்னாவுக்கு 16 வயதாகிறது. ஹை ஸ்கூல் போய் வருகிறாள். இப்போது அவள் போட்டிருந்தது ஒரு சின்ன மினி ஸ்கர்ட். உதட்டில் லிப்ஸ்டிக், தலைமுடியை விரித்துப்போட்டு ஏதோ மாடல் போலிருந்தாள் அவர் செல்ல மகள்! படிப்பது போக மற்ற நேரங்களில் நிலைக்கண்ணாடி முன்னால்தான் நின்றாள்,அபர்னா. கொள்ளை அழகாக இருந்தாள் அவள்.

இதுபோல் இளம் பெண்கள் மேக்-அப் போடுவது, மினிஸ்கர்ட் போடுவதை எல்லாம் பார்த்து வெறுத்தவர் ராஜன்.  பள்ளி, கல்லூரியில் படிக்கும்போது சேலைகட்டிய அல்லது சல்வார் அணியும் பெண்களை மட்டும்தான் நல்ல பெண்களாக மதித்தார். இதுபோல் மினிஸ்கர்ட் போட்டு, அரைகுறையாக வரும் பெண்களைப்பற்றி கேவலமாகப் பார்ப்பவர், பேசியவர் ராஜன். ஆனால் இப்போது அவர் மகள் அவர் எதை தவறு என்று பேசினாரோ வெறுத்தாரோ அதையே அதைவிட பலமடங்கு மோசமாக செய்கிறாள் என்று குற்றவுணர்வுடன் நினைத்துப் பார்த்தார்.

தன் மகள் என்பதலோ என்னவோ அப்படி அரைகுறை ட்ரெஸ் பண்ணுவது மேக்-அப் போடுவது தவிர மகளிடம் அப்படி எதுவும் தவறான எண்ணங்கள் இருப்பதுபோல் தோன்றவில்லை அவருக்கு. ராஜன், படிப்புவிசயத்தில் #1 ஆக இருந்தவர். ஆனால் வாழ்க்கை பாடங்களில் ஒரு மக்காகவே வளர்ந்து வந்திருந்தார். அவர் சரியாகப் படிக்காத பாடங்களை அவருக்கு சரியாக சொல்லிக் கொடுத்தது அவர் மனனவியும், மகளும்தான். அதுவும் சமீபத்தில்தான் அதை ஒழுங்காகக் கற்றுக்கொண்டு வருகிறார்.

அபர்னாவிடம் அவர் மனதில் தோன்றியதை, "இதுபோல் உடல் தெரியும் ஸ்கர்ட் போடாதே! ஜீன்ஸ் போடு" என்று சொன்னால், அவளுக்கு கோபம் வரும்!

"Why?" "It is really hot outside, I cant wear Jeans today" என்பாள்.

அவளிடம் வாதாடி ராஜன் வெற்றி பெறுவதென்பது நடக்கிற காரியம் இல்லை. She can defend herself so well, always!

தன் கல்லூரியில் படிக்கும் பெண்களின் உடுப்புகளை வைத்து அவர்களை இவர் கீழ்த்தரமாக யோசித்ததுபோல பெண்கள் அப்படியொன்றும் மோசமனவர்கள் இல்லை என்பதை மகள் சொல்லிக்கொடுக்கும் பாடம் மூலம்தான் கற்றுக்கொண்டார், ராஜன்.

மூன்று வாரங்கள் முன்பு திடீரென ஒரு நாள்,

"Will you allow me to date American boys, dad?" என்றாள் அபர்னா.

"Why do you want to date?'என்றார் ராஜன் நிதானமாக.

"Well, how will I find my life partner then? Please dont tell me to do arranged marriage. It does not make any sense to me, dad. No offense to you or mom"

"What if I say, you should date only Indians?" என்றார் சற்றே கண்டிப்பான குரலில்

"Indians think that they are great but they are not! They lack social skills and open mind. I dont think I can live with an Indian, dad. It wont just work for me" என்றாள் அபர்னா காஸுவலாக.

"I am an Indian too, Aparna!"

"You are an exception, dad!" அழகான புன்னகையுடன்.

"Then why do you ask me if you dont want to listen what I say?"

"I dont know. It will make me happy if you understand and approve of it, dad"

"First concentrate in your studies! Finish your college, get a job, then you can do all these dating and stuff, Aparna"

"Are you kidding me, dad ? I cant wait that long! I would not ask your permission as I will be a major then. Anyway, I have to be going now. Love you dad" என்று வெளியே போனாள். அவள் தோழி ஒரு காரில் வந்து அவளை பிக் அப் பண்ணி சென்றாள்.

அவளுக்கு "பை" என்று சொல்லிவிட்டு மனைவியுடன் கோயிலுக்கு போக ரெடியானார் ராஜன். அவருக்கு கடவுள் நம்பிக்கை எல்லாம் இருந்ததில்லை. இந்த பாழாப்போன அமெரிக்காவில், தன்னால் தன் பெண்ணை சரியான வழியில் வளர்க்க முடியும் என்கிற நம்பிக்கையில்லை அவருக்கு இப்போது. அவள் வாழ்க்கை முழுவதும் அவள் கையில் மட்டும்தான் என்று தோன்றியது. இவரால் தலைகீழாக நின்னாலும் எதுவுமே செய்யமுடியாது! அவரால் கட்டுப்படுத்தமுடியாத ஒன்றுதான் அவர் மகள் வாழ்க்கை! அவளைப்பற்றி யோசிக்க வேண்டாம் என்று எண்ணிய அவர், மனைவியுடன் சேர்ந்து கோயிலுக்கு புறப்பட்டு போனார் அன்று. தன் "ஐ பாட்" ல பழைய பாடல்களை எல்லாம் டவுன்லோட் செய்து வைத்திருந்தார். கார் புறப்பட்டு ஃப்ரீ வேயில் நுழைந்தவுடன், தன் ஐ பாடை ஆண் பண்ணினார், ராஜன்.

அந்த பழைய பாடல் கலக்ஷனிலிருந்து, "மயக்கமா? கலக்கமா? மனதிலே குழப்பமா? வாழ்க்கையில் நடுக்கமா?" என்ற பி பி ஸ்ரீனிவாஸ் பாடல் பாடியது. அதில் ஒவ்வொரு வரியும் அர்த்தம் உள்ளதாக தோன்றியது ராஜனுக்கு.

**************************

இதுவும் ஒரு மீள்பதிவே! (தலைப்பு மற்றும் கதையை கொஞ்சம் எடிட் செய்துள்ளேன்)

 வாழ்க்கையில் நடுக்கமா?

 வேலையில் ஏகப்பட்ட பிஸி. அதான் இந்த மீள் பதிவுகள். You know I enjoy being busy at work! :-)

எனக்கு ரோஸ் எல்லாம் வேணாம்டா!

இது காதலர் தின கதை! கொஞ்சம் ரொமாண்டிக்கா இருக்கும்! நீங்க வயதுவந்தவர் தானே?
-------------------------------------------------------

“ஏன்டா பொறுக்கி! ஏன் இப்படி என் உயிரை வாங்கிற?”

“ஐ லவ் யு வெர்ரி மச்டா ப்ரியா”

“இதையே ஆயிரம் தர சொன்னாலும் உனக்கு இப்போ நீ நெனைக்கிறது கிடைக்காது."

"அப்படியா?"

" ச்சீ!  அங்கேலாம் கையை வைக்காதேடா பொறுக்கி!”

“ஏன் அங்கே வச்சா என்ன, ப்ரியா?”

“ஏன்னா, எனக்கு இப்போ மூடு இல்லை”

“அவ்ளோதானா?”

“என்ன அவ்ளோதானா!? உனக்கு ஏன் அறிவே இருக்க மாட்டேன்கிதுனு சொல்லு?”

“ப்ரியா!  எனக்கு நெறையா அறிவு இருந்துச்சு. அதான் படிச்சு இவ்ளோ நல்ல வேலையில் இருக்கேன். ஆனா உன்னை காதலிச்சதும் என் அறிவெல்லாம் உன்னிடம் போயிருச்சு! உன் அறிவு எனக்கு வந்துருச்சு. அப்புறம் உன் மனசும் என்னிடம் வந்ததால இப்போலாம் எனக்கு கெட்ட கெட்ட நெனைப்புத்தான் வருது”

“ஸ்ஸ், சும்மா இருடா! கையை வச்சுக்கிட்டு”

“ஏன் மூடு வந்துரும்னு பயமா, செல்லம்? நான் கேட்கும்போதெல்லாம் இல்லைனு சொல்லாமல் தருவ இல்லை?”

“இன்னைக்கு கிடையாது”

“அதான் ஏன்?'

“நான் உன் மேலே ரொம்ப கோபமா இருக்கேன்”

“ஏன் கோபம், செல்லம்?”

“இன்னைக்கு காதலர் தினம், ஒரு 4 ரோஸ் வாங்கி வந்தியா? ஏன்டா உனக்கு அப்படி எதுவும் தோனமாட்டேங்கிது?'

“ஏன்னு தெரியலை. ஆனா நான் உன்னைத்தானே எல்லா நேரமும் நெனச்சுண்டு இருக்கேன்?”

“பொய்”

“எதுடா பொய்?”

“நீ சொல்வதுதான்”

“சரி, இப்ப சொல்லு பொய்யா மெய்யானு?”

அவன் அவளை கட்டி அணைத்து அவள் இதழ்களில் தன் உதடுகளைப்பதித்தான், பிறகு கன்னம். கழுத்து, என்று முத்தம் மழையுடன் கீழே போனான்.. பாதம் வரை. பிறகு அவள் பின்புறம்போய் அவள் காலில் இருந்து மேலே ஒவ்வொரு இஞ்சாக போயி பின் கழுத்துவரை முத்தமிட்டான்.

அவளிடம் இருந்து பேச்சு எதுவுமே வரவில்லை அப்படியே சிலையாக நின்றாள், ப்ரியா.

அவன் முத்தம் கொடுத்து நிறுத்தியதும்...

“ஏன்டா அதுக்குள்ள நிறுத்திட்ட?” என்றாள் பெருமூச்சுடன்

“அளந்தாச்சு!”

“எதைடா அளந்த, பொறுக்கி?'

“என் இதழால் உன் உடலை அளந்தாச்சு!”

“ச்சீ! நீ ரொம்ப ரொம்ப மோசம்டா”

“அதென்ன முன்னால விட பின்னால 10 முத்தம் அதிகமா கொடுத்தேன். அது ஏன்டா உனக்கு முன்னாலயும் பின்னாலயும் சமமா இல்லை, செல்லம்?'

“கேள்வியைப்பாரு! உனக்கு வெட்கமே இல்லையாடா?”

“அதெல்லாம் இருந்தால் ஒரு நல்ல காதலனா இருக்க முடியாது செல்லம்”

"அப்படியா?"

“ஆமா, அது ஏன் கவுண்டிங்ல இந்த “டிஃபெரென்ஸ்”?

“தெரிந்த கேள்விக்கெல்லாம் பதில்சொல்ல மாட்டாள் இந்த ப்ரியா”

“சரி நான் போய் நீ கேட்ட ரோஸ் வாங்கிட்டு வரேன்”'

“ச்சீ போடா லூசு, ரோஸ்லாம் யாருக்கு வேணும்?”

“வேறென்ன வேணும்?”

“ஏண்டா இப்படி பாதில நிறுத்துற பாவி”

“ஐ லவ் யு சொல்லு”

“சொல்லலைனா?”

“நான் ரோஸ் வாங்க போயிடுவேன், அப்புறம் பசங்க வந்துடுவானுக”

“ரோஸ்லாம் வேணாம்டா, எனக்கு”

“இப்போ வேறென்ன வேணும்?”

“ஆரம்பிச்சத முதலில் ஒழுங்க முடிடா பொறுக்கி, ப்ளீஸ்!”

“நான் உன்னை லவ் பண்ணுறேனா?”

“முதல்ல ஆரம்பிச்சத ஒழுங்கா முடி, அப்புறம் சொல்றேன்”





******

சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு...

“சரி இப்போ சொல்லு. நான் உன்ன எவ்ளோ லவ் பண்ணுறேன்? 1-10 ஒரு நம்பர் சொல்லு!”

“12!”

“அவ்ளோ நல்லா இருந்ததா?”

“ரொம்ப ரொம்ப”னு வெட்கப்பட்டாள் ப்ரியா.

“நீ வெட்கப்படும்போது இந்த வயசுலயும் ஒரு மாதிரி செக்ஸியா இருக்கடா”

“பசங்க வர்ற நேரமாச்சு டார்லிங்”

"சொல்லிட்டு போ!"

"ஐ லவ் யு டா பொறுக்கி!"

“மம்மி!”

"பசங்க வந்துட்டாங்க! நான் போய் அவனுகளை கவனிக்கிறேன் ஸ்வீட் ஹார்ட்!" என்று பிள்ளைகளை நோக்கி ஓடினாள், ப்ரியா!.

**********************

இது ஒரு மீள்பதிவுதான் (கொஞ்சம் எடிட் பண்ணி இருக்கேன்)!

எனக்கு ரோஸ் எல்லாம் வேணாம்டா!