பொம்மனாட்டிக்கு என்னையா வேணும்? தி ஜானகிராமன்

ஜானகிராமன் எழுத்து பொதுவாகவே ஆண்களுக்குத்தான் பிடிக்கும், பெண்களுக்கு பிடிக்காது என்பது என் நம்பிக்கை. கவனம்! நான் பொதுவாக னு சொல்லியிருக்கேன். விதிவிலக்குகள் நிச்சயம் உண்டு! காலங்காலமாக நமது கலாச்சாரத்தில் ஆண்கள், பெண்கள் உணர்வுகளை புரிந்துகொண்டதாக நம்பி தம்மைத்தாமே ஏமாற்றிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். இதற்கு எழுத்தாளர்கள் விதிவிலக்கல்ல! அவர் கதைகளில்  பலவிதமான பெண்களை உருவாக்கி அவர்கள் உள்ளுணர்வுகளை காட்ட முயன்றிருக்கிறார் ஜானகிராமன். "அம்மணி", "ஜமுணா" "மரகதம்" "அலங்காரம்" "ரங்கமணி" "புவனா" எல்லாம் ஜானகிராமன் புரிந்துகொண்டதாக நம்பி அவர் உருவாக்கிய பெண்கள். ஜானகிராமனிடம் எஸ்ட்ரோஜன் இல்லை! அதனால் அவர் என்னதான் பெண்களை தன் கற்பனையில் சித்தரிச்சாலும, அது ஆண்களின் தேவைக்காக அவர் உருவாக்கிய பெண்கள்தான். உண்மையான பெண்கள் கெடையாது என்பதே என் எண்ணம். எஸ்ட்ரோஜன் இல்லாத ஜானகிராமனுக்கு பெண்களின் மென்மையான பகுதி என்றுமே விளங்கியதாக எனக்குத் தோணவில்லை...

கீழே படியுங்கள்..

ஜானகிராமனின் எழுத்துதான்..

“ராமரத்னம் எனக்கு பரம சினேகிதன். ரொம்ப நெருங்கிப் பழகுறேன். அத்தனை சூட்சுமமான ஒரு ஆத்மாவை நான் பார்த்ததில்லை. பரம ரசிகன். நம்ம மனசிலே இருக்கிற கவலை, வியாதி எல்லாம் பறந்துபோயிடும்- என்னமோ பீச்சிலே போயி இல்லே விசாலமா ஒரு இயற்கை காட்சிக்கு முன்னாலே உட்கார்ந்திருக்கிறாப்பிலே அவன் தனக்கு இப்படி ஓர் அதிர்ச்சி ஏற்பட்டிருக்குனு வாயைத்திறந்து சொன்னதில்லை. அதைச்சொல்லி என்னை துன்புறுத்த வேணாம்னு நெனச்சானோ என்னவோ- நிச்சயமாக அப்படித்தான் நினைச்சிருப்பான். யார்கிட்டயும் சொன்னதில்லேனு நினைக்கிறேன்.”

“ஒரு அத்தியாயத்தையே கிழிச்சு எறிஞ்சுட்டார்னு சொல்லுவேன். ரொம்ப பெரிய மனுஷனாகத்தான் இருக்கணும். பெண்டாட்டி விட்டுட்டுப்போறாளே -அந்த ஒரு சர்ட்டி·பிகேட்டே போரும்யா அவர் பெரிய மனுஷன்கிறதுக்கு!”

“என்னையா ஒரேயடியா அப்படிச் சொல்லிவிட்டீர்?”

மது காரை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு கண்ணை மூடிக்கொண்டே சொன்னான்: “பொம்மனாட்டிகளுக்கு என்னப்பா வேணும்? அடுத்தாத்துக்காரியைவிட தான் செளக்கியமா இருக்கணும். நல்ல புடவை. சொந்த வீடு. தான் ரொம்ப நல்லவ. பெரியமனசு உள்ளவ. ஊதாரி- அப்படி இப்படினு காமிச்சுக்கணும். ஆமடையான் தன்கிட்ட எல்லாத்தையும் கலந்து ஆலோசிக்கணும். பத்துபேருக்கு நடுவிலே தங்கிட்ட ரொம்பப் பிரியமா இருக்கிறதா அவன் காமிக்கணும். மற்றவர்களைவிட தன்கிட்ட விஷேசமா, பிரியமா இருக்கிறதா அவன் காமிக்கணும். உலகம் வேற, தன் குடும்பம் வேறனு ஆமடையான் உணர்ந்து பிரிச்சு வச்சுண்டு, முக்கால்வாசி நேரமும் சுவருக்கு இந்தப்பக்கமே பொழுதைப்போக்கணும். அந்தப்பக்கத்தைவிட இந்தப்பக்கம்தான் பெரிசென்று தான் நினைச்சுண்டு இருக்கதாக நிரூபிக்கணும். இப்படியெல்லாம் இருந்தா அவ இல்லத்தரசி, கற்புக்கரசின்னு ராஜ்யம் நடத்த முடியும். இந்தப்பேர் எல்லாம் அவளுக்கு வரதுக்கு ஆமடையான் ஓயாம ஒழியாம ஒத்தாசை பண்ணிண்டே இருக்கணும். நான் சரிதாண்டீம்மான்னு என் ஆமடையாள்ட்ட சப்ஜாடா ஒத்துக்கிண்டு நடத்திண்டு வரேன். உம்ம (சினேகிதன்) ராமரத்னம் அப்படியில்லே போலயிருக்கு. நான் நிம்மதியா இருக்கேன். அவரு இல்லே- அனாதைப் பள்ளிக்கூடம் விமர்சனம் எல்லாம் எனக்கும் ஜாம்ஜாம்னு நடத்தத்தெரியும். ஆனா நானும் ஷட்டகர் கிட்ட பறிகொடுத்துட்டு உக்கார்ந்து இருக்க முடியுமா நிம்மதியை? சரி... "கூலா" ஏதாவது சாப்பிடுவோம்” காரில் இருந்துகொண்டே கடைக்காரனைக் கூப்பிட்டார் “மது”.

தி ஜானகிராமனின் “தேடல்”  என்கிற சிறுகதை படிக்கவில்லை என்றால் கட்டாயம் படியுங்கள்!

ஆமாம், மீள்பதிவுதான்.. வேலை அதிகம்.. அதனாலதான்..

என்னால் ஜீரணிக்கவே முடியாத இந்தியச் செய்திகள்!

* கேரளாவில் 3 வயது சிறுமியை கடத்திக்கொண்டு போய் வன்புணர்வு செய்ததாக செய்தி வருகிறது. அந்த அறியாச்சிறுமிக்கு மருத்துவப் பரிசோதனை செய்த டாக்டர்கள் சொல்லும் மெடிக்கல் ரிப்போர்ட் வாசிக்கவே முடியாத அளவுக்கு பயங்கரமாக இருக்கு! 3 வயது சிறுமி! குழந்தையும் தெய்வமும் குணத்தால் ஒன்றுனு சினிமாப் பாடல் கேட்டதுண்டு! குழந்தை தெய்வத்துக்கு சமானம் என்பது தெரியாதா இந்த மிருகங்களுக்கு? ஏன்?

* கொஞ்ச நாள் முன்னால, நம்ம தமிழ் நாட்டில் ஒரு 13 வயது சிறுமியை 60, 50, 70 வயது ஆட்கள் பலவிதமாக பாலியல் பலவந்தப்படுத்தி அவளை சின்னா பின்னப்படுத்தியதாக செய்திகள் சாதாரணமாக வருகின்றன. இது தெரிந்தே செய்கிற தவறு. தெரிந்தே உன் மனசாட்சியை கொன்றுவிட்டு செய்யும் குற்றம். உணர்ச்சிவசப்பட்டு ஒருவனை குத்திக் கொல்வது போன்றவை வேறு விசயம். 50-70 வயது ஆண்கள்! ஒரு 13 வயது சிறுமியை!

* அதற்கு முந்திய மாதம் டெல்லியில் ஒரு 22 வயது பெண்ணை 5 மிருகங்கள் ஓடும் பேருந்தில் வைத்து வன்புணர்வு செய்து அவளைக் கொன்றே விட்டார்கள். உலகமே நம்மை காறித் துப்புது இந்த நிகழ்ச்சிக்கப்புறம். ஸ்லம்டாக் மில்லிய்னர் படத்தில் இந்தியர்களை மட்டமாக் காட்டிவிட்டார்கள்னு கொதித்தெழுந்தார்கள் ஒரு சிலர்! இந்த டெல்லி நிகழ்சியைப் பார்த்து அதே இவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள்னு தெரியவில்லை!

* "காதல் தோல்வி, என்னை அவள் காதலிக்க வில்லை" னு கோபத்தில் அமிலத்தை பெண்கள் முகத்தில், உடம்பில் எறிகிறார்கள் அறியாமையில் வாழும் ஒரு சில மிருகங்கள்! முகம், உடல் எல்லாம் சின்னா பின்னப்பட்டு பரிதாபமாக இறக்கிறாள் அந்த "வினோதினி"!

இதை எல்லாம்  விமர்சிச்சு, இந்தப் பதிவு எழுதும்போதும் நல்ல உணர்வுகளே இல்லை! எதுக்கு இதைப் பத்தி எழுத ஆரம்பிச்சோம்? னுதான் தோணுது. இதனால் யாருக்கு என்ன இலாபம்ணுகூட தோணுது. :(

ஆமா, என்ன ஆச்சு நமக்கு?

என்ன ஆச்சு இந்த ஆண்களுக்கு?

இல்லை எப்போவுமே ஆண்கள் இப்படித்தானா?

காலங்காலமாக மனிதன் இப்படித்தானா?

முடியாதவர்களையும், உலகறியாச் சிறுமிகளையும் காலங்காலமா மனிதன் வன்புணர்வு செய்றானா? இது தப்புணு அவனுக்கு ஏன் விளங்கவில்லை?? கடவுள், மதம், மண்ணாங்கட்டி எல்லாம் இருந்தும் இவர்கள் இன்னும் திருந்தலையா? இல்லைனா இதுபோல் குற்றம் செய்பவர்கள் அனைவரும் நாத்திகர்களா??

"இந்தியர்கள் அனைவரும் என் உடன் பிறந்தவர்கள்" னு சிறுவயதில் பள்ளியில் ஆசிரியர் சொல்வதை நான் திருப்பிச் சொன்ன ஞாபகம். இந்த மிருகங்களும் நம் உடன் பிறந்தவர்களா? அப்போ நம்மளும் இது போல் மிருகங்கள்தானா?

என்ன செய்யலாம் இந்த மிருகங்களை?

உலகறிய தூக்கில் போடலாமா?

அடிச்சே கொல்லலாமா?

இல்லை உலகறிய இவர்கள் தலையை துண்டிக்கணுமா?

இல்லைனா மனிதாபிமானத்துடன்  இவர்கள் குற்றங்களை, இவர்கள் மனநிலையைப் பகுத்தறிந்து இவர்களை திருத்தணுமா? இவர்களை மனிதாபமானத்துடன் அணுகணும்னு எழுதவே எனக்கு கஷ்டமா இருக்கு! எழுதும்போது எனக்கே இப்படி எழுதும் என்னை நினைத்து அருவருப்பா இருக்கு!

மிருகங்களிடம் எப்படி மனிதாபிமானம் கொள்ளலாம்?!

திருந்துங்களா இந்த மிருகங்கள்?

எப்படி இந்தப் பிரச்சினைக்கு தீர்வு காண்பது? I mean I don't want to hear one more news like this in the future!

பொதுவாக நான் இதை அணுகும் விதம்..

என்னால இப்படி யாரையும் வன்புணர்வு செய்ய முடியாது! என்னால இதை நினைத்தே பார்க்க முடியவில்லை! சாதாரண கற்பனைக் கதைகளில் இதுபோல் சிறுமிகளை வன்புணர்வு செய்வதுபோல் எழுதியிருப்பதைப் படித்தாலே அதை எழுதிய ஆசிரியர்மேல் படுகோபம் வருகிறது. அதுபோல் கற்பனைக் கதைகளுக்கு அறிஞர்களும், நடுநிலையாளர்களும் பரிசளித்தால் அவர்கள் மேலே எரிச்சல் வருவதும் உண்டு. சாதாரண நிகழ்ச்சிகளை தொகுத்து வழங்குபோது, சிறுகுழந்தைகளை சற்றே அநாகரிகமாக விமர்சித்த பதிவர்களை கேவலமாக விமர்சிச்சதுகூட உண்டு. வேறென்ன செய்யணும்?

இதுபோல் பதிவெழுதுவதால் நாலு பேர் திருந்துவார்களா? இல்லை இதுபோல் ஒரு பதிவே தேவையற்றதா? இதுபோல் பதிவால் என்ன சாதிக்க முடியும்? சும்மா நானும் அந்த அபலைகளை, குழந்தைகளை நினைத்து ஒப்பாரி வைக்கிறேன்னு ஊர் உலகத்துக்கு என்னை மனிதன்னு காட்டிக்கொள்வதைத்தவிர வேறென்ன மாறுதல் உண்டாக்க முடியும் இதுபோல் பதிவெழுதுவதால்?

கடைசியில் குழப்பமும் அதிருப்தியும்தான் மிஞ்சுகிறது இதுபோல் ஒரு தலைப்பைப் பற்றி பேசுவது, விமர்சிப்பது எல்லாம். :(