Friday, November 30, 2012

பிராமணாள் தளம்! தமிழ்மணம் சாதித்தளங்களை வரவேற்கிறதா?

"ப்ராமணாள் வலைப்பூ" னு ஆரம்பிச்சு அதை தமிழ்மண திரட்டியில் சேர்த்து விட்டு சாதித்தளங்களுக்கு "பிள்ளையார் சுழி" போட்டு விட்டு இருக்கான், அருண் அம்பி என்னும் ஒரு ஐயர் ஆத்துப் பையன் .  இது என் தளம் நான் எப்படி வேணா பேரு சூட்டிக்குவேன், என் சாதிப் பெருமை பேசுவேன், அதை எவன் கேக்கிறது?  என்கிறான் சாதிவெறிபிடித்து அலையும் இந்த அம்பி!

ஆமாம், கருத்துச் சுதந்திரம் என்பது பார்ப்பனர்களுக்கு மட்டும் மறுக்கப்படக்கூடாது! எப்படிவேணா தளம் ஆரம்பிக்கலாம். என்ன வேணா பேரு சூட்டிக்கலாம்!  ஆமாம், ஐயன் சொல் னு சொல்லலாம் இல்லைனா ஆத்தா சொல்னு சொல்லலாம். அது அவனவன் உரிமைதான்!  தளத்தில் என்ன படம் என்றாலும் போட்டுக்கலாம்!

உடனே இந்த திராவிட சாதி வெறியர்களும் ஆளாளுக்கு வன்னியர், தேவர், நாடார், முதளியார், கோணார்னு தமிழ்த்தளம் ஆரம்பிச்சுடாதீங்கப்பா.
ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கோங்கப்பா, 21 நூற்றாண்டிலும்  பார்ப்பானுகளுக்கு பகுத்தறியும் புத்தி கெடையாது!  அதற்கு உதாரணம்தான் இந்த அருண் அம்பியும் அவன் "ப்ராமணாள் வலைப்பூ" பிரச்சாரமும். இந்த சாதிவெறிபிடித்த முட்டாள்ப் பார்ப்பான் செய்றான்னு நீங்களும் எதையாவது லூசுத்தனமா செஞ்சுபுடாதீங்க!

மடிசார்ல யாரோ இன்னொரு அம்மா
மடிசார்ல யாரோ ஒரு அம்மா



யாரோ ஒரு ஆச்சாரமான அம்பி

மடிசார்ல யாரோ ஒரு 3 வது அம்மா (1 வது?)
 
பார்ப்பான் சிந்தனைகள் எல்லாம் சின்னத் தனமாத்தான் இருக்கும் அதன் வெளிப்பாடுதான் இந்த "பிராமனாள் வலைப்பூ" என்கிற அடைமொழியோ மண்ணாங்கட்டியோ!

ஆனால் ஒரு சாதி வெறிபிடிச்சு அலைகிற வெட்டிப் பார்ப்பான், இதைப்போல் ஒரு சாதித்தளம் ஆரம்பிச்சு, அப்பட்டமாக  தன் சாதி சனத்தை எல்லாம் ஒண்ணுகூட்டவும்,  தன் சாதிப் பெருமை பேசவும் முயலும் ஒரு  முயற்சியை ஏன் தமிழ்மண திரட்டியில் இணைக்கனும்?

என்னுடைய கேள்விகள்!

* தமிழ்மணம் இதுபோல் சாதித்தளங்களை வரவேற்கிறதா? 

* தமிழ்மணம் இதுபோல் சாதித்தளங்களை தொடர்ந்து ஊக்குவிக்கப் போகிறதா? என்ற கேள்விகளை நான் முன் வைக்கிறேன். 

நான் என்ன கேள்வியை வைத்தாலும் தன்னை அடையாளம் காட்டாத இவன் ஒரு லூசுப்பயனு தமிழ்மணம் கண்டுக்கப் போவதில்லைதான்! இருந்தாலும் கேட்கவேண்டியது என் கடமை!

Thursday, November 29, 2012

ரெண்டு பெண்கள் முத்தம் கொடுப்பதை ஆண்கள் ரசிப்பதேன்?

இந்தக்காலத்தில் காமம் பற்றி பலவிதமான ஆராச்சி எல்லாம் பண்ணிண்டு இருக்காங்க. அதாவது மிகவும் சீரியஸான ஆராய்ச்சி. இண்டர்னெட் போர்னாக்ராஃபி சாதாரணமாக கிடைக்கும் இந்தக்காலத்தில். காமத்தில் ஆண்கள் எப்படி தூண்டிவிடப்படுகிறார்கள்? அதேபோல் பெண்கள் எப்படி தூண்டிவிடப்படுகிறார்கள்?னு ஆண்கள் மற்றும் பெண்கள் அதிகமாக பிரவேசிக்கும் தளங்களை கண்டு, ஆராய்ச்சி பண்ணி ஒரு சில விசயங்களை இங்கே சொல்லியிருக்காங்க. Time magazine ல படிச்ச ஒரு ஆர்ட்டிக்கிள்.

பொதுவாக காமம்னு எடுத்துக்கிட்டா..

* பெண்கள் எப்போதுமே ஸ்லோ அண்ட் ஸ்டெடி தான். இது பெண்களின் பலம்னு கூட சொல்லலாம்! அதேபோல் உணர்ச்சி தூண்டுதல்களுக்கும் பெண்களுக்கு "ரொமாண்டிக் கதைகள்" அல்லது "மாம்மி போர்ன்" போன்ற பலமணி நேரங்கள் படிக்கும் "எராடிக்" புத்தகங்கள்தான் அவர்கள் உணர்ச்சிகளை கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தூண்டிவிடுகிறதாம். e.g. Fifty shades of Grey. விஷுவல் நீலப் படங்கள் பொதுவாக பெண்கள் உணர்ச்சியை அவ்வளவு எளிதாகத் தூண்டி விடுவதில்லை! ஒரு சில விதிவிலக்கு நிச்சயம் இருக்கத்தான் செய்யும்.

* காமத்தில் ஆண்கள் எப்போவுமே வேகம், அவசரம்தான். காமத்தை ஆரம்பிக்கும் முன்னாலேயே முடிச்சிருவான் நம்மாளுகள்ல பலர். காமத்தில் இது ஆண்களின் மிகப் பெரிய பலவீனம்னு சொல்லலாம். பெண்கள் ஆண்களை பலவாறு "கிண்டல் அடிப்பது" இந்த "அதி வேக"த்தால் பெண்கள் திருப்தியடையாத  விசயத்தில்தான். நேரடியாக இல்லாவிட்டாலும், தங்களுக்குள் பேசும்போது இதுபோல் ஆண்களை "டீஸ்" பண்ணுவது இயற்கை. பொதுவாக ஒரு 1-2 நிமிடங்கள் ஓடும் நீல வீடியோ க்ளிப்கள்தான் ஆண்கள் உணர்ச்சிகளை எளிதாக தூண்டி விடுகிறதாம். ரெண்டு மணி நேரம் கதை படிக்க எல்லாம் நம்மாளுக்கு பொறுமை இருக்கிறதில்லை!

ஆண்கள், பொதுவாக உடலுறவின்போது பெண்கள் இன்பம் அனுபவிப்பதை, அவர்கள் காட்டும் எக்ஸ்ப்ரெஷனை ரசிப்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். நம்ம மனோதத்துவ டாக்டர் ஷாலினி கூட இதைப் பத்தி கோபமாக விமர்சிச்சு இருப்பார். 

 டாக்டர் ஷாலினி சொல்வது..
***ஆனால் ஆண்கள்? இரண்டு கண்களையும் அகல விரித்து வைத்து அவள் முகத்தை கூர்ந்து பார்த்துக்கொண்டே தான் இருப்பான். அது சரி, பெண் கண்ணை மூடுகிறாள், அப்போது தான் அவளால் ஸ்பரிசத்தை இன்னும் துல்லியமாய் உணர்ந்து மகிழமுடியும். இந்த ஆண் ஏன் இப்படி கண் மூடாமல், வைத்த கண் வாங்காமல் அவளையே பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறான்? மற்ற மிருகங்கள் இப்படி செய்வதில்லையே, ***

 ***இந்த மனித ஆண் மட்டும் ஏன் இப்படி நடந்துக்கொள்கிறான்? ஆண்கள் அதிகம் பார்க்கும் பல பார்னோகிராபிக் (நீல) படங்களை அலசி ஓர் ஆராய்ச்சி நடை பெற்றது. இம்மாதிரி படங்களில் பெண் உடலின் எந்த பாகம் மிக அதிக நேரத்திற்கு சித்தரிக்க படுகிறது என்று ஆராய்ந்ததில், மற்ற எல்லா கிளர்ச்சி பாகங்களையும் விட பெண்ணின் முகமே மிக அதிகமாய் திரையில் காட்ட படுகிறது என்று கண்டு பிடிக்க பட்டது! போயும் போயும் பெண்ணின் முகத்தை இவ்வளவு உன்னிப்பாய் பார்க்கிறானே இந்த மனித ஆண்! அதுவும் கலவியின் போது துணைவி முகபாவத்தில் சந்தோஷத்தை தெரிவிக்கவில்லை என்றால், ஆண்களுக்கு கண் மண் தெரியாத கோபமும் ஏமாற்றமும் வருவதுண்டு, “இப்படி ஜடமாட்டம் இருக்கியே!” என்று அலுத்துக்கொள்கிறார்கள்.****


டாக்டர் ஷாலினி எழுதிய "கிளர்ச்சி ஸ்விட்ச்" படிக்காதவங்க இந்த ஒரிஜினல் தொடுப்பையும் பாருங்க!

இதை எல்லாம் ஏற்கனவே விமர்சிச்சுப் பதிவு போட்டாச்சு. டாக்டர் ஷாலினிக்கு ஆண்கள் இப்படி நடந்துகொள்வது எரிச்சல் கொடுக்கிறது என்பது ஒருபுறமிருக்கட்டும், அதுதான் உண்மை, ஆம்பளைனா இப்படித்தான்!.

சரி இந்த டைம் பத்திரிக்கை ஆர்ட்டிக்கிளில்,

* ஆணும் பெண்ணும் எப்படி வேறுனு ஒரு முக்கியமான கேள்விக்கு பதில் பார்ப்போம்!
How else does male and female sexuality differ?
Another fundamental difference between men and women — perhaps the most important defining difference — is that in the male brain, physical and psychological arousal are united. If a man is physically turned on, he’s mentally turned on too.
 
With women, physical arousal and mental arousal are separate. [Research finds that women get physically aroused sometimes even when they find the situation disgusting.] The female brain is designed to be cautious, most likely because historically the woman who slept with the first guy she met might have a harder time raising children; he might not stick around. Women are designed to be cautious and gather more information.
ஆண்களுக்கு உடல்ரீதியான மற்றும் மனரீதியான "arousal" ரெண்டும் ஒன்றோட ஒன்று இணைந்தவை. அதாவது ஒரு ஆண் உடல்ரீதியாக உணர்ச்சிதூண்டிய நிலைக்கு ஆளானால், அவன் மனரீதியாக அதே நிலைக்கு ஆளாகி இருப்பான்.
 பெண்களுக்கு உடல்ரீதியான மற்றும் மனரீதியான "arousal" ரெண்டும் வேறு வேறானவை! ஒர் பெண் உடல்ரீதியாக "arousal" ஆகி மனரீதியாக அதை விரும்பாமல் இருக்கலாம் என்கிறது ஆராய்ச்சி. இதனால்தான் பெண்களை ஆண்கள் என்றுமே சரியாகப் புரிந்துகொள்வதில்லை! பெண்களுக்கு "மனதளவில்" பிடிக்காததை ஆண்கள் செய்துவிட்டு, அவர்கள் "ஏற்றுக்கொண்டதாகவும்"  "விரும்புகிறார்கள்" என்றும் பல "மரமண்டைகள்" தவறுதலாக நினைத்துக் கொள்வதுண்டு.

That’s why fan fiction is all about exploring the emotions and character of the hero. In romance novels, the heroine learns about the secret inner life of the hero. That’s especially true in slash: that’s doubling up. There are two men — two masculine, strong alpha males who reveal their tender side. The emotional process of revealing true character is what’s so appealing to women.  

* பெண்கள் அவர்களுக்குள் உறவு வைத்துக்கொள்வதை அதிகமாக ஆண்கள் ரசிக்கிறார்கள் என்று கண்டுபிடிச்சு இருக்காங்க.

ரெண்டு பெண்கள் உதட்டில் முத்தம் கொடுத்துக்கொள்வதை ஆண்கள் ரசிக்கிறார்கள் என்பதும் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட உண்மை.

ஆண்கள் ஏன் இரண்டு பெண்கள் முத்தம் கொடுப்பதை விரும்பிப் பார்க்கிறார்கள்? எப்படி அவர்களால் இதை ரசிக்க முடியுது? என்கிற ஒரு கேள்வியை விளக்கி இருக்காங்க.

LA9776-001
ஹைஸ்கூல் ப்ராம் டாண்ஸில் இரண்டு மாணவிகள் (இதெல்லாம் பள்ளி மாணவிகளிடம் அமெரிக்காவில் இப்போ சாதாரணம்.)
Why would straight men want to watch lesbians, and why would women write stories about gay men?

Straight guys are turn on by lesbians because it’s a doubling of visual cues. And one psychological cue for arousal in men is female sexual pleasure. Seeing lesbians kissing doubles that too.For women in slash fiction, it’s the psychological cues of a man’s character, stature, passion and emotional communication — slash doubles those.
ஒரு பெண்ணுக்குப் பதிலா ரெண்டு பெண்கள் இன்புருவதை பார்ப்பது ஆண்களுக்கு இரண்டு மடங்கு ப்ளஷர் கொடுக்கிறது என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் சொல்றாங்கப்பா.

Friday, November 16, 2012

டோண்டு ராகவர் சொன்னது சரிதான்! சாதி ஒழியாது!

நம்ம ஐயங்கார்வால் டோண்டு ராகவர், "சாதியை மெனக்கெட்டு ஒழிக்க வேண்டியதில்லை! நீங்க என்னதான் ஒழிச்சாலும் அது ஒழியாது! நம்ம சாதிதான் உயர்சாதினு நெனச்சுண்டு வாழ்ந்தா தப்பே இல்லை!"  என்கிற கருத்தை மையமாக வைத்துப் பதிவெழுதும் போதெல்லாம் எரிச்சல்தான் வரும்! ஆனால் உண்மையில் "தமிழ்நாட்டில் சாதி ஒழியுமா?" என்ற கேள்வி மனதில் தோன்றும், எங்கேயோ இடிக்கும். "ஒழியவே ஒழியாது போல" னு மனசாட்சி  சித்ரவதை செய்யும்.

சமீபத்திய பரமக்குடி குருபூஜை சம்பவம் (இந்த முறை இழப்பு முக்குலத்தோருக்கு என்பதை மனதில் கொள்ளவும்!), இப்போ தர்மபுரி சம்பவம் (இழப்பு தலித்களுக்கு) எல்லாத்தையும் பார்க்கும்போதும், அதைப் பற்றி நம் மக்கள் எதுவும் கிளறாமல் "கள்ள மெளனம்" சாதிப்பதையும் பார்த்தாலே தெரியும், பார்ப்பனர்கள் மட்டுமல்லாமல் எல்லா "உயர்சாதி இந்துக்களும்" தன் சாதிதான் உயர்சாதி னு பெருமையில்தான் முட்டாள்களாக வாழ்ந்துகொண்டு இருக்காங்க என்று. அதிலும், இன்றும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களை இந்த முட்டாள்கள் குறைவாக நினைக்கிறாங்க.  இவர்களுக்கு தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடன் திருமண உறவு வைத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்கிற நிர்பந்தம்/சூழ்நிலை வரும்போது, பார்ப்பனர்களைவிட "திராவிட உயர்சாதி ஹிந்துக்கள்தான்" அதிக (முக்கியமாக முக்குலத்தோர், வன்னியர்கள்) சாதிவெறி பிடிச்சவங்க என்பது தெளிவாகத் தெரியுது.

பச்சையா உண்மையை உலக நடப்பை பேசுவோம்..

இன்றைய சூழல்களில், உண்மை நிலவரம் என்ன?  கிராமங்கள், சிறு நகரங்கள் எல்லாவற்றிலுமே பார்ப்பனர்கள் மட்டுமல்லாமல், வன்னியர், முக்குலத்தோர்கள், கவுண்டர், வெள்ளாளர், முதலியார், கோணார், நாடார், நாயக்கர், ரெட்டியார் அப்புறம் "விட்டுப்போனவர்கள்"  ஏன் தலித்கள்கூட சாதியை கட்டிப்பிடிச்சுக் கிட்டுத்தான் அழுதுக்கிட்டு இருக்காங்க. அதை எவனும் மறுக்க முடியாது!

தலித்கள் அல்லாத எல்லா சாதிக்காரர்களும் (இவர்கள் என்ன தொழில் செய்தாலும், சுத்தமாக இல்லாவிட்டாலும்) தன்னையும் தன் சாதியை பெருசாவும் உயர்வாகத்தான் நெனச்சுக்கிட்டு சாதித் திமிருடன் இருக்காங்க.

தங்களை, "பிற்படுத்தப் பட்டோர், மிகவும் பிறப்டுத்தப்பட்டோர்கள்" என்றல்லாம் வகைப்படுத்தி  அரசாங்கக் காதிதங்களில் (தேவையான நேரங்களில்) எழுதிக்கிட்டாலும், உண்மையில் தன் சாதியை  உயர்சாதி என்பதுபோல்தான் உயர்வாக நெனச்சுக்கிட்டு, பேசிக்கிட்டு சாதிவெறியுடன்தான் உயர்சாதி திராவிட இந்துக்கள் வாழ்றாங்க. அதே நேரத்தில்  ரிசெர்வேஷனை மட்டும் வெகுகவனமாக  தங்கள் முன்னேற்றத்துக்கு பயன்படுத்திக்கொள்றாங்க. இதில் இன்னொரு பரிதாபம் என்னனா ரிசெர்வேஷன் அவர்கள் உயர்வுக்கு  நிச்சயம் தேவை என்பதால், தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் அவங்களுடைய  சாதிச்சாயத்தை விட்டு முழுவதும் வெளிவரமுடியாத ஒரு சூழலில் மாட்டிக்கிட்டாங்க. அவர்கள் தேவைக்காக  அவர்களுடைய சாதிச்சாயத்தைவிட்டு அவர்களும் வெளியே வரமுடியாது என்பது கசப்பான உண்மை!

மற்றபடி சாதி வேறுபாடு, உயர்வு தாழ்வு ஓரளவுக்கு ஒழிவது எங்கே என்று பார்த்தால்.. நாடுவிட்டு நாடு சென்று செட்டில் ஆனவங்ககிட்டதான்னு சொல்லலாம். அதுவும் வேறு நாட்டில் செட்டில் ஆகி  ஒரு ஜெனெரேசன் ஆன பிறகு அவர்கள் சந்ததியினர் யாரும் சாதி பார்ப்பதில்லை. அங்கே பிறந்து வளரும் குழந்தைகளுக்கு சாதியை ஊட்டுவது மிக மிகக் கடினம் என்பதும் ஒரு முக்கியக்காரணம். சவுத் ஆஃப்ரிக்கா, ஈழம், வட அமெரிக்கா, கனடா, யு கே, மலேசியா, சிங்கப்பூர், ஆஸ்திரேலியா போன்ற நாடுகளில் செட்டில் ஆனவர்களுக்கு ரிசர்வேஷனும் கெடையாது, சாதியும் பொதுவாக யாரும் பார்ப்பதில்லை- ஒரு சில லூசுகள் தவிர்த்து.

சரி இப்போ நடக்கிற இந்த சாதி வெறி, அடி தடி சண்டை, தீ வைத்து எரிப்பு போன்ற பிரச்சினைகளுக்கு என்ன தீர்வு???

* பார்ப்பனர்கள் மற்றும் உயர்சாதி இந்துக்கள் போலவே தாழ்த்தப் பட்டவர்களும் தங்களையும்  தன் சாதியையும் மற்ற சாதிகளை எல்லாம்விட உயர்வாக நினைத்துக்கொள்ளனும்.பிறப்பால் எல்லாரும் சமம்தானே? அவன் உயர்வுனா நீங்களும் அதே அளவு உயர்வுதான்!

* தன்னை சாதி அடிப்படையில் மட்டம் தட்டும் மற்ற சாதிக்காரர்களை இவர்கள் மட்டமாக  நினைத்துக் கொண்டு, தேவையென்றால் சுத்தமாக அந்த மூடர்களிடம் இருந்து நாகரிகமா, சட்ட உதவியுடன் ஒதுங்கிப் போயிடனும். இது கோழைத்தனம் இல்லை! முட்டாள்களைப் பார்த்து ஒதுங்கிப்போவது புத்திசாலித்தனம்.

*  மற்ற கீழ்ப்புத்தி உள்ள உயர்சாதிக்காரனோட அவர்களே விரும்பி வந்தாலும் திருமணம் சம்மந்தம் செய்வது நமக்கு இழுக்கு என்று திடமாக எண்ண வேண்டும். அந்த கருத்தை தன் சாதி சனம், குழந்தைகள் சொந்தக்காரங்க எல்லாரிடமும் எடுத்துச் சொல்லி  அந்த நம்பிக்கையை அவங்க சமூகத்தில்  வித்திட்டு, வளர்த்து, தன்னை உயர்வாக சமுதாயத்தில் ஆக்கிக்கனும். அப்படி இவர்கள் தன்னையும் தன் சாதியையும், தன் சாதி சனங்களையும் உயர்வாக எண்ணி தன் சாதிக்காரவுங்களோடமட்டும் உறவுகள் வைத்துக்கொண்டு, இந்த உயர்சாதி முட்டாள்களிடமிருந்து ஒதுங்கி  சந்தோஷமாக வாழ்வதே இப்போதைக்கு நல்ல முடிவாத் தெரியுது. 

* முக்கியமாக கலப்பு மணத்தை இவர்களே சீரியஸாக புறக்கணிக்கனும். கலப்பு மணம்னு வரும்போதுதானே யார் உயர்ந்த சாதி என்கிற கேள்வியே வருது? அதன் விளைவால்தான் பல பிரச்சினைகள் தலைதூக்குது. இன்று திருமணம் சுமூகமாக முடிந்து பல ஆண்டுகள் ஆன பிறகும் இந்த சாதிப் பிரச்சினை வெடிக்கலாம். அதனால் இவங்களே அதுக்கு வாய்ப்பே கொடுக்கலைனா என்ன பிரச்சினை வரப்போது  சொல்லுங்க? 

என்னுடைய ஆலோசனை கேவலமாக, மட்டமாக இருக்கலாம்.. ஆனால் இதைத்தவிர எனக்கு எதுவும் " practical solution"ஆகத் தெரியவில்லை! 

சும்மா நம்ம பதிவுலகில் சாதியை ஒழிக்கனும், எல்லாரும் சமம்தான் னு கத்துறதுனால ஒரு எழவும் ஆகப்போவதில்லை! இந்த உயர்சாதி முண்டங்கள் ஒரு போதும் தன்னைப்போல் மற்றவர்களை மதிக்கக் கத்துக்கப்போவதில்லை என்பதே நிதர்சனம்!

Thursday, November 15, 2012

பெண்களும் தத்துவமும்!

பெண்கள் பொதுவாக தத்துவம் பேசுவதில் ரொம்ப ஆர்வம் காட்டுவதில்லைனு சொல்லுறாங்க. நான் பார்த்த வரைக்கும் அது மிகவும் உண்மையும்கூட. ஒருவகையில் பார்த்தால் பெண்கள் நிறைகுடம்னு சொல்லலாம். லூசுத்தனமா எதுவும் செய்வதும் இல்லை. அப்புறம் செஞ்சுபுட்டு தத்துவம் பேசுவதும் இல்லைனு சொல்லலாம். இது நம்ம ஊரில் மட்டுமல்ல, எல்லா ஊர்லயும்தான், வெள்ளைக்காரப் பெண்கள்கூட  தத்துவம் பேசுவதில் இறங்குவதில்லைனு சொல்றாங்க.

நீங்க கவனிச்சுப் பார்த்தால் அந்தக்காலத்திலிருந்து இன்னைக்குவரைக்கும், பொதுவாக தத்துவ ஞானிகளெல்லாம் ஆண்களாகத்தான் இருக்காங்கலாம்.

சரி, தத்துவம்னா என்ன?

இது எதுக்கு வாழக்கைக்குத் தேவை? என்று தத்துவத்தை கஷ்டப்பட்டு வரையறுப்பதைவிட, நான் படித்ததில் பிடித்த சில தத்துவங்களைத் தருகிறேன்.


1) Love isn't finding a perfect person. It's seeing an imperfect person perfectly.

இணையத்தில் இருந்து படம் 1


2) Love is a state in which a man sees things most decidedly as they are not.
இணையத்திலிருந்து படம் 2

3) Immature love says: 'I love you because I need you.'
Mature love says: 'I need you because I love you'

Love Images Couple
இணையத்லிருந்து படம் 3


4) You have your way. I have my way. As for the right way, the correct way, and the only way, it does not exist.

5) Judge a man by his questions rather than by his answers.

6) I cannot believe in a God who wants to be praised all the time.

7) I'm not upset that you lied to me, I'm upset that from now on I can't believe you.

8) The true man wants two things: danger and play. For that reason he wants woman, as the most dangerous plaything.

9) It is not a lack of love, but a lack of friendship that makes unhappy marriages.

10) Is man one of God's blunders? Or is God one of man's blunders?

11) He who cannot lie does not know what the truth is.

12) Whatever is done for love always occurs beyond good and evil.


Most of them are by German Philosopher "Friedrich Nietzsche" Here is his photo! :)


ஆமாங்க, இதுவும் ஒரு மீள் பதிவே!

பெண்களும் தத்துவமும்!

Wednesday, November 14, 2012

துப்பாக்கியின் உண்மை நிலவரம்!

எனக்கு எவன் என்ன சூனியம் வச்சான்னு தெரியலை, வர வர விஜய் படம் நல்லாயிருந்தாலும் அவரும் நல்லா நடிச்சாலும் விஜயை ரசிக்க முடியாமல் சுத்தமாக அவரைப் பிடிக்காமல்ப் போயிடுத்து. ஒரு காலத்தில் விஜயை  ரொம்பவே ரசிக்க முடிந்ததென்னவோ உண்மைதான். ஆனால் இப்போ அவர் படம் நெசம்மாவே ஹிட் ஆனாலும், "சரி இப்போ அதனாலென்ன?" னு விதண்டாவாதம் பண்ணத்தான் தோனுது. நான் அஜீத் ரசிகரோ, விக்ரம் ரசிகரோ, சூர்யா ரசிகரோ இல்லை! ரஜினி ரசிகர்னு வேணா சொல்லலாம்.  ஏன் இப்படி அநியாயமாக ஒரு நடிகரைப் பிடிக்காமல்ப் போகுது எனக்கு? ஏன் இப்படி அனாவிசயமான வெறுப்பு விஜய் மேலே? னு யோசிச்சுப் பார்த்தால் ஓரளவுக்கு ஒரு மாதிரியான பதில் கெடைக்கத்தான் செய்யுது. அதை வெளியில் சொன்னால் இன்னும் பலருடைய வெறுப்புக்கு ஆளாக வேண்டிவரும்..அதனால் அதை அப்படியே விட்டுப்புட்டு துப்பாக்கியை கவனிப்போம்.

சிகரெட் புகைத்தால்த்தான் உடலுக்கு தீங்கானது சுருட்டு பரவாயில்லைனு சொல்லுதா நம்ம விசய்?

படம் வெளி வரப்போற நேரத்திலே இந்த கோபிநாத் வேற துப்பாக்கி விஜயைக்கூட்டி வந்து வச்சுக்கிட்டு கேள்வினு எதையோ கேட்டு.. பதில்னு இவரு எதையோ சொல்லி ஒரே போர்ப்பா..

சரி, துப்பாக்கி வெளிவந்துவிட்டது! விஜயை இவ்ளோ பிடிக்காத நான் அவர் படத்தை 10 டாலர் கொடுத்து தியேட்டர்ல போயிப் பார்ப்பேனா? சாண்ஸே இல்லை! இந்தப் படத்துக்கு போட்டி எதுவும் பெருசாக் கெடையாது. போடா போடி எல்லாம் பேரே சரியில்லை! அதனால் "அன்னப்போஸ்ட்" டாக வந்ததால துப்பாக்கி வெற்றியடைய வாய்ப்பு அதிகம் என்றெல்லாம் சொல்ல முடியாது. ஒருவேளை துப்பாக்கி சரியா வெடிக்காம படம் ஊத்திக்கிச்சுனா கமல் உடனே விஸ்வரூபத்தை வெளிக்கொண்டு வந்துவிட மாட்டாரா?

Anyway, துப்பாக்கியை பொறுத்தவரையில் இதுவரை படம்  பார்த்தவர்கள் விமர்சகர்கள் எல்லாருமே படம் நல்லா இருக்குனு சொல்றதை தவிர வேறெதுவும் இல்லை!!!  விஜயைப் பிடிக்காதவர்களும் ஒண்ணும் பெருசா இந்தப்படத்தைக் குறை சொல்லவில்லை. ஒரு சில இஸ்லாமிய சகோக்கள், எதுக்கெடுத்தாலும் தீவீரவாதினா எங்களையே தாக்குறாங்கனு வருத்தத்துடன் கோபமாகவும் இருக்காங்கபோல தெரியுது. மற்றபடி,  இது ஒரு வெற்றிப்படம், மிகப்பெரிய வெற்றிப்படம்! னுதான் எல்லாருமே சொல்றாங்க.


* பதிவுலகில், கேபிள் சங்கர்  வேற வழியே இல்லாமல் கஷ்டப்பட்டு பாராட்டி நல்லாயிருக்குனு எழுதி இருக்காரு. அவருக்கு விஜய்னா கொஞ்சம் பிடிக்காது போலனுதான் எனக்குத் தோனுது..

படத்தின் மைனஸ் என்று பார்த்தால் ஆங்காங்கே ஸ்பீட்ப்ரேக்கராய் வரும் பாடல்களும், படத்தின் நீளமும்தான். நீளத்திற்கு காரணம் முதல் பாதியில் வரும் காதல் காட்சியும், ஜெயராமை வைத்து காமெடி என்று நினைத்து வைத்த காட்சிகளும் தான். கிட்டத்தட்ட அந்த காட்சிகளில் தூக்கமே வர ஆரம்பித்துவிட்டது. குறிப்பாய் க்ளைமாக்ஸ் நெருங்கும் நேரத்தில் ஹைஃஸ்பீடில் ஒரு மெலடி தேவையா? அதுவும் ஏற்கனவே கோவில் கேட்ட வெண்பனியே பாடல் ட்யூனில். லாஜிக்கலாய் நிறைய லூப் ஹோல்கள், க்ளைமாக்ஸ் டெம்ப்ளேட் சண்டைக்காட்சி, மோசமான EFX, ஆகியவை இருந்தாலும்,  வெறும் மசாலாவாய் ஒரு மாஸ் படத்தைக் கொடுக்காமல் வித்யாசமான விஜய்யையும், ஒரு சுவாரஸ்ய ஆக்‌ஷனையும் தந்திருக்கிற முருகதாஸுக்கு வாழ்த்துகள்.

* விஜய் ரசிகரான  உண்மைத் தமிழனும்  படம் நல்லாயிருக்குனு ஆஹா ஓஹோனு  சொல்றாரு..இவரு எல்லா விஜய் படத்தையும் இப்படித்தான் சொல்லுவாருனு இவரை கண்டுக்காம விட்டுடலாமா?..

கேப்டன் விஜய்யாகவும் பரபரப்பாக பம்பரம் ஆடியிருக்கிறார்.. தீவிரவாதி மருத்துவமனையில் இருந்து  தப்பித்து ஓடும்போது கூடவே இவரும் ஓடியபடியே போடும் சண்டைக் காட்சியில் விஜய்யின் ஸ்டைல் ரசிக்க வைக்கிறது..! தங்கைகளை கடத்தியிருக்கும் தளபதி வில்லனிடம் கையை கன்னத்தில் வைத்து சொடக்குப் போட்டுவிட்டு சண்டைக்கு வரும் காட்சியில் பிரிவியூ தியேட்டரே அதிர்ந்தது..! ஐ ஆம் வெயிட்டிங் என்ற காட்சியில் இத்தனை அழுத்தம்  இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை.. இறுதியில் வில்லனிடம் தப்பித்து ஓடும் திட்டத்தோடு அவனை ஏத்திவிடும் விதமாக பேசும் பேச்சில் மாடுலேஷன் விஜய் ரசிகர்களுக்கு செமத்தியான தீனி..! அதுதான் நடக்கப் போகிறது என்று தெரிந்தாலும், அதையும் ரசிக்கும்படியாகவே கொடுத்திருக்கிறார் இயக்குநர்..!

* பிளாசபி வழக்கம்போலதான். அப்படினா? அப்படித்தான்..விமர்சனத்திலே படத்தை ரொம்ப குறை சொல்ல முடியலைனு இப்படி தனக்குத்தானே ஒரு பின்னூட்டத்தைப் போட்டு தீர்த்துக்கிடுச்சு போல பிளாசபி.. இவரு ஒரு விசஜ் ரஜிகர்னு நான் நெனச்சேன்..தப்புக்கணக்காயிடுச்சா?

துப்பாக்கி டிக்கெட் கிடைத்த கதையையே தனி பதிவாக போடலாம். கழுத, விஜய் படம்தானே சாவகாசமா டிக்கெட் எடுத்துக்கலாம்'ன்னு விட்டா அம்புட்டு திரையரங்குகளும் நிறைந்துவிட்டன. அதாவது நிறைந்த மாதிரி சிகப்பு பலகை போட்டு அவர்களே வெளியில் மும்மடங்கு விலையில் விற்கிறார்கள். சரி போய்த்தொலையட்டும் விட்டாச்சு. நேற்று காலை சும்மா ஒரு எட்டு போய் பார்த்திட்டு வருவோமே’ன்னு ராயபுரம் ஐ-ட்ரீம் திரையரங்கிற்கு சென்றேன். கொள்ளை கூட்டம். அங்கே ஒரு அப்பாவி நண்பர் இரண்டு டிக்கெட் எச்சா இருக்கு வேண்டுமா'ன்னு கேட்க, கபாலுன்னு கவ்விக்கிட்டு உள்ளே போயாச்சு.

அதென்னவோ தெரியல... என்ன மாயமோ புரியல... விசையை ஸ்க்ரீன்’ல காட்டினதுமே குபுக்குன்னு சிரிப்பு வந்திடுதுய்யா... நல்லவேள அம்புட்டு பயபுள்ளைகளும் விசிலடிச்சிக்கிட்டிருந்ததால எவனுக்கும் நான் சிரிச்சது கேக்கல...!

* நம்ம  ஆரூர் மூனா செந்தில் ஒரு  பெரிய விஜய் ரசிகர்னு நெனைக்கிறேன். படமும் நல்லா வந்துவிட்டதால் இதுதாண்டா சந்தர்ப்பம்னு.. முதல் விமர்சனம் ஒண்ணை ரொம்ப பாஸிட்டிவா கொடுத்து படத்தை மேலே தூக்கிவிட்ட பெருமை இவரைத்தான் சேரும்.

 விஜய் படத்தில் அழகாக இருக்கிறார். காஸ்ட்யூம் டிசைனர் மற்றும் ஒளிப்பதிவாளரின் உதவியுடன் ஜம்மென்று வருகிறார். இயல்பாக நடிக்கிறார். நடனம் மட்டும் சொல்ல வேண்டுமா என்ன. குறுந்தாடி பக்காவாக பொருந்துகிறது. இந்த ஒரு படத்தின் வெற்றியை நம்பி கண்டிப்பாக இவர் இன்னும் மூணு மொக்கைப் படங்களில் நடிக்கலாம்.

மத்தபடி  Sify, Behindwoods போன்றவர்கள் நல்ல பாஸிட்டிவ் விமர்சனம் கொடுத்து இருக்காங்க.

விமர்சனத்தில் விதிவிலக்குனு பார்த்தால் rediff (ரெட்டிஃப் ) பவித்ரா ஸ்ரீனிவாசன் மட்டும் "thuppakki is dull"னு சொல்லி எழுதிவிட்டு விஜய் ரசிகர்களிடம்  வாங்கிக்கட்டிக்கிட்டு இருக்கிறார். உலகமே பாராட்டும்போது ஒரு சிலர் இப்படி வித்தியாசமாக மாற்று விமர்சனம் எழுதுவதைப் பாராட்டனும்தான். ஒரு வேளை இந்தம்மா நம்ம "மூனா" விமர்சனத்தை பார்த்துப்புட்டு ரொம்ப எதிர்பார்த்துப் போயிட்டாரா என்னனு தெரியலை.

ஆக, உண்மை நிலவரப்படி துப்பாக்கி ஒரு வெற்றிப்படம்னு இப்போவே ஒத்துக்கிட்டே ஆக வேண்டிய சூழலுக்கு நான் தள்ளப்பட்டுள்ளேன்.  :(
நம்மளுக்கு விஜயை பிடிக்கிதோ இல்லையோ, அவர் அப்பாவை பிடிக்கிதோ இல்லையோ, உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் செய்யனும்!  அதனால் துப்பாக்கி ஒரு பெரிய வெற்றிப்படம்னு இப்போவே ஏற்றுக்கொள்வோம்.

என்ன பண்ணுறது? ஒண்ணு வேணாப் பண்ணலாம், விஜயை விட்டுப்புட்டு, நம்ம முருகதாஸ், ஹாரிஸ் ஜெயராஜ் இவங்களோட வெற்றிப்படம்னு சொல்லிட்டுப் போவோம்.  ஆமா, அந்த காஜல் அகர்வால் பத்தி எதுவும் சொல்லாம முடிச்சுட்டேன். அதான் இப்போ சொல்லியாச்சு இல்லை ? விடுப்பூ! She is not hot for me! :)

Monday, November 12, 2012

பெண்கள் கவர்ச்சி உடைகள் அணியக்கூடாது- சாரு நிவேதிதா!

நம்ம கோபியண்ணனோட நீயா நானா? வில் இந்த நாகரிக காலத்தில் வட இந்திய மற்றும் தென் இந்திய இளம் பெண்கள் உடைபற்றி ஒரு உப்புச் சப்பு இல்லாத, சுவையில்லாத ஒரு விவாதம் நடந்தது.

இதில் சிறப்பு விருந்தினராக நம்ம சாருவையும், ஆரோகனம்  பட இயக்குனர் மற்றும் நடிகை, லக்ஷ்மி ராமகிருஷ்ணனையும் அழச்சுண்டு வந்திருந்தா!

வட இந்திய, தென் இந்திய இளவட்டங்கள், இளம்பெண்கள் (தமிழே தெரியாதவாகூட) எல்லாம் இதைப் பத்தி பேசினா. இவங்க எல்லாருமா  விவாதிச்சு ஒரு முடிவுக்கு வந்து இவங்க சொன்ன கருத்து  இதுதான்..

* வட இந்தியப் பெண்கள் அதிகக் கவர்ச்சியாக உடை அணிவதாகவும், அவங்களுக்கு உடை அலங்காரம் பற்றி தென் இந்தியப் பெண்களைவிட நல்லாத் தெரியுது என்பதுபோல் சொல்றாங்க..

* வட இந்தியப் பெண்கள்னு இவங்க சொல்றது டெல்லி, மும்பை, புனே போன்ற பெரிய ஊர்களில் வாழ்ற கல்லூரியில் படிக்கும் பெண்கள் பத்தி சொல்றமாரித் தெரியுது. மேலும் பாலிவுட் ஹீரோயின்களையும் சேர்த்துக்குவாங்கனு நெனைக்கிறேன்.

* இவங்கள பொருத்தவரையில் தென் இந்தியானா சென்னை, பெங்களூரு மற்றும் ஹைதராபாத், போன்ற ஊர்களை சேர்த்துச் சொன்ன மாரித் தெரியலை. பொதுவா சென்னையைத்தான் எடுத்துக்கொண்டு பேசினாங்கனு சொல்லலாம்.

சிறப்பு விருந்தினாராக அழைத்து வந்திருந்த நம்ம சாரு என்னத்தையோ உளறித் தள்ளினார்னுதான் சொல்லனும்..அவரோட எழுத்தில் உள்ள கூர்மையோ, "ஃப்ளோவோ" அவர் பேச்சில் இல்லை! ஏதோ பல்லைப் புடுங்கிய பாம்புபோல ரொம்ப கவனமாகப் பேசியதால் இவர் பேசுவதெல்லாம் ஒரே உளறல் போலதான் இருந்துச்சு எனக்கு..

இணையத்தில் இருந்து.. சாரு சட்டை எப்படி இருக்கு?

* அந்தக் காலத்தில் பெண்கள் மேலாடைகூட அணியாமல் இருந்தாங்க. போராடித்தான்  அந்த உரிமையை பெற்றார்கள் என்று சாரு பெண்களுக்கு ஞாபகப்படுத்துகிறார்..அதையெல்லாம் இன்றைய பெண்கள் மார்பகங்களை மறைத்து உடை அணியும்போது மனதில் கொண்டு வரணும்னு சொல்றாரா??

இதைச் சொல்லி என்ன எழவைச் சொல்ல வர்றாரு இந்த மனுஷன்னு யாருக்கும் வெளங்கவில்லை! இவர் கணக்குப் படிப் பார்த்தால் அதுக்கும் முன்னால ஆம்பளைகளும் பொம்பளைகளும் அம்மனமாத்தான் திரிஞ்சிருப்பாங்க! கீழேயும் மறைக்காமல்.. அதையும் ஆம்பளைங்க எல்லாரும் ஆடை அணியும்போது நெனச்சுப் பார்க்கலாமே, சாரு? எதுக்கு இதை மட்டும் சொல்லிக்கிட்டு? 

*  அப்புறம் இவரு வெளிநாடு போயிருந்தப்போ..தாய்லாந்துலயோ எங்கயோ ஒரு நம்மூரு ஆளை பார்த்தாராம். அவனைப் பார்த்ததும் அவன் நம்ம ஊர்க்காரன்னு சாருவுக்குப்  உடனே புரிஞ்சிருச்சாம்.. எப்படினா? அவன் "அசிங்கமா" ஒரு ட்ரெஸ் செண்ஸே இல்லாமல் ஒரு கட்டம்போட்ட சட்டை போட்டிருந்தானாம்! கட்டம் போட்ட சட்டை போடாமல் வேற டிசைன் சட்டை போட்டவனுக  லட்சம் பேரு இவரு கண்ணுல மாட்டாமல் போயிருப்பானுக. இந்த ஒரு ஆள் போட்ட  கட்டம்போட்ட சட்டையவச்சு இவரு அங்கே எல்லாத் தமிழனும் கட்டம்போட்ட சட்டை போட்டுக்கிட்டு ட்ரெஸ் சென்ஸே இல்லாமல் அலையிறான்னு ஏதோ தியரி விட்டு இன்னொரு ஒளறல்..

இணையத்தில் இருந்து.. சாரு கட்டம்போட்ட சட்டைலயா இருக்காரு?
* அப்புறம் டெல்லில இளம் பெண்கள் எல்லாம், சின்ன "ஷாட்ஸ்" இல்லைனா "மிடி" போட்டுக்கொண்டு தொடை தெரிகிறார்ப்போல, பேண்டிஸ் தெரிகிறார்போல, மார்பகம் க்ளிவேஜ் தெரியுறாப்பிலே உடை அணியுறாங்களாம்.. அது எல்லாம் வரம்பு மீறல்னு நம்ம சாரு சொல்றாருப்பா!!! சாரு ரொம்ப கன்செர்வேட்டிவா எப்ப ஆனாருனு எனக்குத் தெரியலை. பின் நவீன எழுத்தாளர் சாரு, பெண்கள் நல்லா  உடம்பை மறைத்து உடை அணியனும்னு சொல்றதென்னவோ எனக்குக் காமெடியாத்தான் தெரிஞ்சது.

***************************

* இன்னொரு சிறப்பு விருந்தினர் இந்தம்மா லக்ஷ்மி ராமகிருஷ்ணன் கொஞ்சம் பரவாயில்லை.. இவர் பேசும்போது எதையும் அடித்து சரி, தவறுனு சொல்லாமல் ஒரு மாதிரி நடுநிலைமையுடன் உண்மையா, எதார்த்தமா வட மற்றும் தென் இந்தியப் பெண்கள் உடையலக்க்காரம் பத்தி  பேசுறாப்பிலே இருந்தது.

சரி, இவருக்கு என்னமாரி "ட்ரெஸ் செண்ஸ்" இருக்குனு அவர் படத்தைப் பார்த்து தெரிஞ்சுக்கோங்க!

இணையத்திலிருந்து லக்ஷ்மி ராமகிருஷ்ணன் படம் 1




இணையத்திலிருந்து எடுத்த லக்ஷ்மி ராமகிருஷ்ணன் படம்2


இணையத்திலிருந்து எடுத்த லக்ஷ்மி ராமகிருஷ்ணன் படம் 3


ஆக மொத்தத்தில் இந்த நீயா நானா? எப்பிசோட் படு மொக்கை! ஏதோ தீபாவளி சமயத்தில் சேலை விக்கிற வியாபாரிகளுக்கு ஒரு "கமர்ஷில்" கொடுத்தமாரி இருந்துச்சு! Better luck next time Gopinath!

Thursday, November 8, 2012

ஜெயமோஹன் - எஸ் வி ராஜதுரை விவகாரத்தில் கருத்துச் சுதந்திரம்?!

சின்மயி, கார்திக் சிதம்பரம் போன்றவர்கள் "மானநஷ்ட இழப்பு"/ "defamation" சம்மந்தமாக வழக்குப் ப போட்டதால் நம்ம கருத்துச் சுதந்திரம் பறிபோனதாக இணையதளமே கலங்கி நிற்கிறது. பறிக்கப்படும் நம் கருத்துச் சுதந்திரத்தைத் திரும்பப் பெற  தமிழ் இணையதளம் போராடுகிறது.

இந்த சூழ்நிலையில் எஸ் வி ராஜதுரை - ஜெயமோஹன் பிரச்சினை மறுபடியும் உயிர்பெற்று எஸ் வி ஆர், ஜெயமோஹன் மேலே வழக்குத் தொடுத்து இருக்கார்.

 எஸ்.வி.ராஜதுரை வழக்கு

"தன்னைப்பற்றி உண்மைக்கு புறம்பானதை எழுதிய ஜெயமோஹன் தன்னை அவமனாபபடுத்தி, தன்னை மனவுளைச்சளுக்கு ஆளாக்கிவிட்டார். அதனால் அதை ஈடு செய்ய 20 லட்ச ரூபாய் மானநஷ்டம் கொடுக்க வேண்டுமென சட்டப்படி நோட்டிஸ்" அனுப்பியுள்ளார், எஸ் வி ஆர்.

இந்த மாஷ்டுத் தொகையையும் அவர் வக்கீல் எழுதிய மிகவும் "கடுமையான" நேட்டிஸையும் பார்த்து நான் பயந்துட்டேன்.

இந்தப் பிரச்சினைகளும்மேலே சொல்லப்பட்ட இரண்டு பிரச்சினைகள் (சின்மயி, கார்த்திக் சிதம்பரம்) போல்தான். இதைப்பற்றி ஏற்கனவே இந்தத் தளத்தில் பாலாசுப்ரா என்பவரிடம் நெறையவே பின்னூட்டங்களில் விவாதிச்சாச்சு. அதைப்பற்றி அறிய கீழே க்ளிக் செய்யவும்.

 அய்யோ பாவம் ஜெயமோஹன்!

சரி, ஜெயமோஹன் வார்த்தை பியோத்தில் தவறே செய்திருந்தாலும், அந்தத் தவறுக்கு தண்டனை என்ன? ஒரு மன்னிப்பா? இல்லைனா அபராதம்  20 லட்ச ரூபாயா?? என்ன இருந்தாலும், 20 லட்ச ரூ நஷ்ட ஈடு என்பது என்னைப் பொருத்தவரையில்  மிகவும் அதிகம்தான். எஸ் வி ராஜதுரை அவர்கள் கொஞ்சம் கருணை காட்டி "ழை எழுத்தாளர்" ஜெயமோஹனை (அவரு சிறு தவறு செய்திருந்தாலும்) மன்னித்துவிட்டால்த்தான் என்ன? என்றுதான் எனக்குத் தோணுது. சரி, இது அவரு பிரச்சினை. இதில் நான் என்ன எதுவும் சொல்வது? னு ஒதுங்கிக்கிறேன்.

நம்ம எல்லாம் அசியல்வாதிகள் இல்லை என்தால் பொதுவாக இணையவெளியில் ஒருவர் மீது பண சம்மத்தப்பட்ட குற்றச்சாட்டை வைக்கும்போது எனக்கு எப்போதுமே அது சரி என்று தோணாது. "அதில் ஒண்ணும் தவறில்லை, அதுவும் நம் கருத்துச் சுதந்திரம்"  என்பதுபோல்தான் பலர் சொல்றாங்க. சிங்கை செந்தில்நாதனுக்குக்கு பதிவுலகில் பல நல்ல உள்ளங்கள்  உதவி செய்யும் பொழுது, பணம் கலக்ட் செய்த நம்ம  பதிவர் நரசிம்மிடம் கணக்குக்கேட்டு, மேலும் பலவாறு கேள்விகளை இணையதளங்களில் எழுப்பி விமர்சனம் வந்தபோதுகூட நான் நரசிம்க்கு  ஆதரவாக, அவரை இணையதளத்தில் embarrass செய்யக்கூடாது என்றுதான் பேசியதாகத்தான் எனக்கு ஞாபகம்.

ஒருவகையில் பார்த்தால் இன்னைக்கு உள்ள ஜெயமோஹன் - ராஜதுரை பிரச்சினை, ரவி- கார்த்திக் சிதம்பரம் பிரச்சினை எல்லாமே ஒரே வகைதான்.

* இந்த ரெண்டு பிரச்சினைகளிலுமே நம் நிலைப்பாடு ஒண்ணுதானா?

* அதாவது விமர்சனம் செய்தவர்களின் கருத்துச் சுதந்திரமா இவைகள்?

* இல்லைனா  நம் நிலைப்பாடு வேறு வேறவா?

என்பதை "பெரியவர்கள்" சொன்னா நல்லாயிருக்கும்!

Wednesday, November 7, 2012

அடப்பாவிகளா! ட்விட்டர் பாளோவர்களையும் காசுக்கு வாங்கலாமா?

பதிவுலகில் நீங்க பிரபலமான ஆளானு முடிவு செய்வது, நீங்க எம்புட்டு ஃபாளோவர்கள் வச்சிருக்கீங்கனு பொருத்துத்தான்னும் சொல்லலாம். அதேபோல்தான் ட்விட்டர்லயும். அதிகமான ஃபாளோவர்கள் உங்களுக்கு இருந்தால் நீங்க பிரபலம்னு அர்த்தம். சமீபத்தில் படிச்ச ஒரு ஆர்ட்டிக்கிள்ப்படி ட்விட்டர் ஃபாளோவர்களையும் காசுக்கு வாங்கலாமாம்! $300 க்கு 100,000 ஃபாளோவர்கள் வாங்கலாமாம்!

இந்தக் கொடுமையைப் பாருங்கப்பா!

Buying Their Way to Twitter Fame


“The number of Twitter followers I had in relation to how many people in the world know about me was woefully inadequate,” he said. So in June he bought a small city’s worth for $424.15, raising his Twitter follower count from about 700 to more than 220,000.
“There’s a tremendous cachet associated with having a large number,” said Mr. Nainan, 31, adding later, “When people see that you have that many followers, they’re like: ‘Oh, my goodness, this guy is popular. I might want to book him.’ ”
It may be the worst-kept secret in the Twittersphere. That friend who brags about having 1,000, even 100,000 Twitter followers may not have earned them through hard work and social networking; he may have simply bought them on the black market.
And it’s not just ego-driven blogger types. Celebrities, politicians, start-ups, aspiring rock stars, reality show hopefuls — anyone who might benefit from having a larger social media footprint — are known to have bought large blocks of Twitter followers.
The practice is surprisingly easy. A Google search for “buy Twitter followers” turns up dozens of Web sites like USocial.net, InterTwitter.com, and FanMeNow.com that sell Twitter followers by the thousands (and often Facebook likes and YouTube views). At BuyTwitterFollow.com, for example, users simply enter their Twitter handle and credit card number and, with a few clicks, see the ranks of their followers swell in three to four days.
Will Mitchell, the founder of Clear Presence Media, a marketing company outside Tampa, Fla., said that he has bought more than a million followers for his clients, which include musicians, start-ups and a well-known actress he declined to identify.
“And it’s so cheap, too,” he said. In one instance, Mr. Mitchell said, he bought 250,000 for $2,500, or a penny each.
One site, Fiverr, an online classified for cheap marketing services, has several ads offering 1,000 Twitter followers for $5.
Heddi Cundle, founder of MyTab.co, a San Francisco company that helps people raise money for trips, spent $5 on Fiverr to buy 200 followers last October, when her site started. By the next month, “we had about 1,100 to 1,200 people on both Twitter and Facebook, which was amazing,” she said. “We needed that to get ourselves going.”
Fake Twitter followers briefly made the news in July, when Mitt Romney’s Twitter following jumped by more than 100,000 in one weekend — a much faster rate than usual. A flurry of news reports purported to expose the practice of buying followers. “Romney Twitter account gets upsurge in fake followers, but from where?” read a headline on the NBC News Technolog blog.” (The Romney campaign has denied it bought followers.) Similar claims were lobbed at Newt Gingrich last year; his campaign also denied that he paid for any of his 1.3 million-strong Twitter following.
Having fake followers, it is important to note, does not necessarily mean that they were purchased. Unlike Facebook friends, Twitter does not require users to approve followers. In other words, anyone can follow you on Twitter, whether it’s your mother or a spammer.
Twitter followers are sold in two ways: “Targeted” followers, as they are known in the industry, are harvested using software that seeks out Twitter users with similar interests and follows them, betting that many will return the favor. “Generated” followers are from Twitter accounts that are either inactive or created by spamming computers — often referred to as “bots.”
Buyers and sellers see nothing wrong with it. “Buying followers generated by bots is against Twitter’s terms and frowned upon by the public,” Mr. Mitchell said. “However, it is perfectly legal.” 
The practice has become so widespread that StatusPeople, a social media management company in London, released a Web tool last month called the Fake Follower Check that it says can ascertain how many fake followers you and your friends have.
The tool examines Twitter relationships, said Rob Waller, a founder of StatusPeople. “Fake accounts tend to follow a lot of people but have few followers,” he said. “We then combine that with a few other metrics to confirm the account is fake.”
If accurate, the number of fake followers out there is surprising. According to the StatusPeople tool, 71 percent of Lady Gaga’s nearly 29 million followers are “fake” or “inactive.” So are 70 percent of President Obama’s nearly 19 million followers.
But Twitter is starting to clamp down. In April, it filed suit in federal court in San Francisco against five spammers, including those who create fake Twitter followers. (The case is pending.) That didn’t discourage Mr. Nainan, the comedian. He recently asked about “the theoretical maximum” Twitter followers he can purchase.
“They said, ‘You could probably get over a million, a million and a half,’ ” he said. “And I’m like, ‘Why not? I can afford it.’ ”

முன்னேறிய, நவநாகரிக இந்த கணிணி மற்றும் இணையதள உலகம் பெரிய பொய்யுலகமா இருக்கேனு எனக்கு அழுகை அழுகையா வருதுப்பா! :-(

Monday, November 5, 2012

சின்மயி விசயத்தில் ஞாநியின் "நடு"நிலைப்பாடு!

வயதில் சின்னவரும், அதிக அனுபவமில்லாதவருமான சின்மயிக்கு அனுபவம் மிகுந்த நம்ம ஞாநி கடிதம் எழுதி அதை கல்கி/திண்ணை போன்ற பத்திரிக்கைகள் மூலம், தன் நிலைப்பாட்டை சின்மயிக்கும், உலகுக்கும் சொல்லுகிறார். இந்த சின்மயி  விவகாரம் சரித்திரத்தில் இடம் பெற வாய்ப்புகள் அதிகம் என்பதால் இவைகளை இந்தத் தளத்தில் சேகரிக்கவும் இந்த முயற்சி! மேலும் ஞாநியின் கட்டுரை பற்றி என் நிலைப்பாட்டையும், சில விமர்சனங்களும் செய்ய வேண்டிய அவசியம் மற்றும் கட்டாயம்  இங்கே!

கீழே இருக்கு அவர் கடிதத்தின் நகல்!


அன்புள்ள சின்மயிக்கு
வணக்கம்.
நாம் ஒரே ஒரு முறைதான் சந்தித்திருக்கிறோம். எந்திரன் பட வெளியீடு சமயத்தில் ரஜினியின் பிம்பம் பற்றிய ஒரு தொலைக்காட்சி விவாதத்தில் நாம் பங்கேற்றோம். எதிரெதிர் அணியில் இருந்தோம் என்பதில் எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை. நீங்கள் எந்திரன் படத்தில் பங்கேற்றவர். நான் எப்போதும் விமர்சகன்.
பின்னர் அண்மையில் என் சிநேகிதி பத்மாவும் நீங்களும் பங்கேற்ற ஒரு சமூக மேம்பாட்டு நிகழ்ச்சியில், இளம் மாணவிகளுக்கு உற்சாகமும் தன்னம்பிக்கையும் ஏற்படும் விதத்தில் நீங்கள் பேசியதாக அவர் எனக்குச் சொன்னார். சிறு வயதில் தந்தையால் கைவிடப்பட்டபோதும் தாயின் உறுதியான மனமும் கடும் உழைப்பும் உங்களை வாழ்க்கையில் முன்னேறச் செய்ததைப் பற்றி நீங்கள் பேசி அந்தச் சிறுமிகளுக்கு வாழ்க்கையில் எதிர் நீச்சல் போடுவதற்கான உத்வேகத்தை அளித்ததை அறிய. மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. பொதுவாக சினிமா பிரபலங்கள் தங்கள் இளமைக் காலக் கசப்புகளை பேசுவதோ ஒப்புக் கொள்வதோ அவற்றிலிருந்து கற்றுக் கொண்டதைப் பகிர்வதோ அரிது.
அதன்பின் இணைய உலகில் டிவிட்டர் தளத்தில் உங்களுக்கும் உங்கள் அம்மாவுக்கும் எதிராக பாலியல் அவதூறுகளை செய்வதாக சிலரைக் குற்றம் சாட்டி நீங்கள் காவல் துறையில் புகார் செய்ததால் இருவர் கைதான செய்திகளைப் பார்த்ததும், இது தொடர்பான டிவிட்டுகளைத் தேடிப் படித்தேன். எல்லாம் கிடைக்கவில்லை. கிடைத்த வரை படித்தேன்.
முதலில் உங்கள் ட்விட்டுகளைப் பற்றிப் பேசிவிடுவோம். இட ஒதுக்கீட்டுக்கு எதிரான உங்கள் குமுறல் அதில் முக்கியமானது. தாழ்ந்த மனிதர் என்று யாரும் இல்லை. உங்கள் சம்மதம் இல்லாமல் உங்களை யாரும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களாக வைத்திருக்கமுடியாது என்று நீங்கள் சொல்வது மிகச் சரி. அப்படி யாரேனும் தாழ்த்தி வைக்க முயன்றால், அடங்க மறு, அத்துமீறு, போராடு என்றுதான் இன்று தலித் தலைவர்களும் சொல்கிறார்கள். இதைத்தான் அம்பேத்கரும் சென்ற நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் சொன்னார். ஆனால் அவர் அதைச் சொல்வதற்கு முன்னால் நிலைமை அப்படி இருக்கவில்லை என்பதை நீங்கள் அறியவேண்டும். தலித்துகளின் சம்மதம் இல்லாமலேதான் அவர்கள் தாழ்த்தி வைக்கப்பட்டிருந்தார்கள்.
உங்கள் அறிக்கையில் உங்கள் கொள்ளுப் பாட்டனார்கள் தமிழறிஞர்கள் மு.ராகவைய்யங்காரையும் ரா.ராகவைய்யாங்காரையும் குறிப்பிட்டிருக்கிறீர்கள். இருவரும் தமிழர் வரலாற்றில் மறக்கக் கூடாத மாமேதைகள் என்று நண்பர் ஆய்வாளர் பொ.வேலுசாமி நெகிழ்ச்சியுடன் சொல்கிறார். எனவே வரலாறு முக்கியம் என்று உங்களுக்குத் தெரிந்திருப்பதால்தான் உங்களுடைய தமிழ்ப் பாரம்பரியத்தை வரலாற்றிலிருந்து தூசு தட்டி எடுத்துச் சொல்கிறீர்கள். வரலாறு முக்கியம். மிக மிக முக்கியம். ஆனால் முழு வரலாறும் முக்கியம். அதில் ஏதோ ஒரு பகுதி மட்டும் அல்ல.
ராகவைய்யங்கார்களின் சம கால மேதைதான் கணித அறிஞர் ராமானுஜம். மூவருமே உங்கள் டிவிட்டர் பாஷையில் ‘ஹையங்கார்கள்’தான். ராமானுஜத்தை, அன்றைய உங்கள் ஜாதி வைதீகர்கள் ஜாதிப்பிரஷ்டம் செய்தார்கள். பாரதியாவது கலகக்காரன். வைதீகர்களுக்குப் பிடிக்காததில் வியப்பில்லை. ஆனால் ராமானுஜம் அவர்களை எதிர்க்காமல், தன் கணக்கிலேயே மூழ்கிக் கிடந்தவர். அவரை விலக்கக் காரணம், ‘சாஸ்திர விரோதமாக’ அவர் கடல் கடந்து போய் வந்ததுதான். அவர் செத்தபோது சம்பிரதாயமான இறுதிச் சடங்குகளைச் செய்ய மறுத்தார்கள். அன்றைய ஹிந்து இதழ் ஆசிரியரின் முயற்சியால் ஒருவர் சடங்கு செய்ய முன்வந்தார். மொத்தமாகவே ஆறேழு பேர்தான் சுடுகாடு வரை சென்றார்கள்.
சொந்த ஜாதிக்காரனையே கடல் கடந்த குற்றத்துக்காக இப்படி நடத்திய வைதீகர்கள் அன்று தங்கள் பார்வையில் கீழ் ஜாதி என்று கருதப்பட்டவர்களை எப்படி நடத்தியிருப்பார்கள் என்று யோசியுங்கள். அந்த வரலாற்றையும் நீங்கள் தேடிப் பிடித்து படிக்க வேண்டும். ராகவைய்யங்கார்கள் ஏட்டுச் சுவடிகளைப் படித்து ரசித்து தமிழமுதில் இன்புற்றிருந்த வேளையில், இருளாண்டிகளும் அஞ்சலைகளும் என்ன நிலையில் இருந்தார்கள் என்பதும் வரலாற்றில் இருக்கிறது. உங்கள் நண்பர் ‘ஈ’ இயக்குநர் ராஜமௌலி டிவிட்டில் தவறாகச் சொல்வது போல அந்த நிலை தொழிலால் வந்ததல்ல. பிறப்பால் சுமத்தப்பட்டதுதான். அவர்கள் தாழ்த்தப்பட்டவர்களாக நடத்தப்படுவதற்கு அவர்களுடைய சம்மதத்தை யாரும் கேட்டது இல்லை. எதிர்த்தவர்களுக்கு சாணிப்பால் அபிஷேகமும் கசையடி அர்ச்சனையும்தான் கிடைத்தன. அந்த வரலாறுகளைத் தேடிப் பிடித்துப் படித்தால்தான், அந்த இடைவெளியை நிரப்பவே இன்றிருக்கும் இட ஒதுக்கீடு தேவைப்படுகிறது என்பது உங்களுக்குப் புரியமுடியும்.
‘மறவர் சீமைப் பொண்ணு நான்’ என்று பெருமைப்படுகிறீர்கள். உங்கள் கொள்ளுப் பாட்டனார் காலத்தில் அந்த மறவரெல்லாம் குற்றப் பரம்பரையினர் என்று அரசாங்கத்தால் முத்திரை குத்தப்பட்டு ஒடுக்கப்பட்ட வரலாற்றையும் சேர்த்துப் படித்தால்தான், ஏன் இன்று மறவருக்கும் இட ஒதுக்கீடு தேவைப்படுகிறது என்பது புரியும்.
ட்விட்டரில், பேஸ்புக்கில் எல்லாம் எவரும் தங்களுக்கு ஆழமாக நேரடியாக தெரிந்திராத இட ஒதுக்கீடு போன்ற விஷயங்களைப் பற்றி டைனிங் டேபிளில் போகிற போக்கில் கமெண்ட் அடிப்பது போல எழுதும் பொறுப்பற்ற சுதந்திரம் இருப்பதே பிரச்சினை. இந்த விஷயங்களில் உங்களுக்கோ பிறருக்கோ அக்கறை இருப்பதை நான் நிச்சயம் வரவேற்கிறேன். 99.9 மதிப்பெண் வாங்கிய பிராமணப் பெண்ணுக்கு சீட் கிடைக்காத பிரச்சினைக்கும் தீர்வு தேவைதான். ஆனால் தீர்வைத் தடுப்பது இட ஒதுக்கீடு அல்ல என்பது புரிய, நீங்கள் நிறைய படிக்க வேண்டும். பல மொழிகளைப் படித்துத் தேர்ந்துள்ள உங்களால் இது முடியாதது அல்ல. தேவைப்படுவது நிஜமான தேடலும் ஜாதிகளுக்கு அப்பால் எல்லா சக மனிதர்கள் மீதான அன்பும் அக்கறையும்தான்.
இனி உங்கள் புகாரால் கைதாகியும் கைதை எதிர்நோக்கியும் இருக்கும் சக ட்விட்டர்களின் நடத்தையைப் பார்ப்போம். அதில் ஒருவரை நான் நேரடியாகவே அறிவேன். நான் நடத்தும் கேணி இலக்கிய கூட்டங்களுக்குத் தொடர்ந்து வருபவர். ஓராண்டாக சிறப்பாக வெளிவரும் தமிழின் அருமையான ஒரு சிற்றிதழுக்குப் பங்காற்றுபவர். உங்களுடன் சண்டையிட்ட ட்விட்டர்கள் பலர் இட ஒதுக்கீடு, மீனவர் நலன் இவற்றில் எல்லாம் அக்கறையும் உணர்ச்சிப் பூர்வமான ஈடுபாடும் உடையவர்கள். உங்களுடைய சில கருத்துகள் அவர்களுக்கு எரிச்சலாகத்தான் இருக்கும்.
ஆனால் அதற்காக பாலியல் சார்ந்த அவதூறுகளை கேலிகளை அவர்களில் யார் எழுதுவதையும் யாருக்கு எதிராக எழுதுவதையும் நான் நிச்சயம் ஏற்கவில்லை. கடுமையாகக் கண்டிக்கிறேன். நீங்களோ வேறு யாரோ இட ஒதுக்கீடு பற்றியோ, தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் பற்றியோ, மீனவர் கொலைகள் பற்றியோ புரிந்தோ புரியாமலோ எவ்வளவு அபத்தமாகப் பேசினாலும், அவையெல்லாம் எப்படி அபத்தம் என்றுதான் புரிய வைக்க முயற்சிக்கலாம். அதற்கான பொறுமை இல்லாவிட்டால் உங்களை அலட்சியம் செய்துவிட்டுப் போகலாம். ஆனால் ஒருபோதும் யார் மீதும் பாலியல் வக்கிர அவதூறுகள், கேலிகள் செய்வது நிச்சயம் தவறு.
இங்கே நான் கவலையும் கவனமும் கொள்ள விரும்பும் இரண்டு பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன. இவற்றை நிச்சயம் சட்டத்தால் தீர்க்கமுடியாது. .
அறிவுக் கூர்மையும் திறமையும் கடும் உழைப்பும் தன்னம்பிக்கையும் உடைய உங்களைப் போன்ற பலர் இதே சமூகத்தில் வாழும் கோடிக்கணக்கான சாதாரண மக்களின் பிரச்சினைகளை, அவற்றின் வேர்களைப் பற்றி அறிந்துகொள்ளும் உழைப்பே இல்லாமல் ஒரு முழு வாழ்க்கையை இன்றைய சமூகத்தில் வாழ்ந்து முடித்துவிட முடியும். புகழும் செல்வாக்கும் தரும் வசதியில் அந்தப் பிரச்சினைகளைப் பற்றி குழப்பமான மேம்போக்கான கருத்துகளைச் சொல்லவும் முடியும். ராகவைய்யங்கார் முத்தொள்ளாயிரத்தைப் பதிப்பிக்கும்போது ஒரு பாட்டில் தனக்கு ஒரு விஷயம் இன்னும் ஆழமாகத் தெரியவில்லை என்றால் எவ்வளவு தயங்கியிருப்பார், எவ்வளவு தேடியிருப்பார்.. தேடிப் பிடித்து படிக்காமல் அவசரப்பட்டு முடிவைச் சொல்லியிருந்தால் அவரை ஆய்வுலகம் கொண்டாடியிருக்குமா ?
மறுபக்கம் இந்த பிரச்சினைகளில் உணர்வுப் பூர்வமான ஈடுபாட்டுடன் , அவற்றிற்குத் தீர்வு வரவேண்டுமென்ற ஆர்வமும் கொண்டு பல்வேறு சமூக சித்தாந்தங்களில் ஓரளவு பரிச்சயமும் உடைய மிகச் சிலராக இன்று ஒரு புதிய தலைமுறை துடிப்புடன் உருவாகி வந்துள்ளது. சோகம் என்னவென்றால், அதில் சிலர், கூடவே பாலியல் வக்கிர மனசும் உடைய டாக்டர் ஜெக்கில் அண்ட் மிஸ்டர் ஹைடாக விளங்குகிறார்கள்.. உங்களை பகடி செய்த ட்விட்டர்களின் விரல்கள் கம்ப்யூட்டர் பட்டன்களில் பாலியல் வக்கிரத்தை தட்டும்போது, அவர்கள் படித்த பெரியாரோ, அம்பேத்கரோ, மார்க்சோ, சேகுவேராவோ ஏன் அவர்களுடைய தலைக்குள்ளிருந்து ஒரு எதிர்த் தட்டு தட்டமுடியாமல் போகிறது என்பதே என் இன்னொரு கவலை.

இன்றைய மீடியா சூழல்தான் காரணம். நீங்களும் சரி, உங்கள் டிவிட்டர் எதிரிகளும் சரி, ட்விட்டரில் எழுதிய பல வரிகளை ஒரு போதும் அச்சுப் பத்திரிகைகளில் எழுதமுடியாது. பத்திரிகை ஆசிரியர் தடுத்துவிடுவார். இணையம் தரும் சுதந்திரம் கட்டற்றது. ஆனால் அதைப் பயன்படுத்துவோருக்கு சுய கட்டுப்பாடும் பொறுப்பும் சொல்வதில் தெளிவும் தேவை. அது இல்லாத இருபிரிவினரிடையே நடக்கும் சண்டைதான் இந்த விவகாரம். இதனால் இணைய சுதந்திரத்துக்கே ஆபத்து.
உலக மகா அரசியல் சித்தாந்தங்களுடனெல்லாம் பரிச்சயம் கொண்டவர்களுக்கு, அடிமனதில் பெண் மீதான பாலியல் வக்கிரம் மட்டும் ஏன் நீறு பூத்த நெருப்பாகக் கனன்றுகொண்டே இருக்கிறது ? மீடியாதான் காரணம். எத்தனை அறிவார்ந்த நூல்களைப் படித்தாலும் கேட்டாலும், சினிமாவும் டி.வியும் காமப் பிசாசுகளை உசுப்பி விடும் வேலையையே பெரும்பாலும் செய்து கொண்டிருக்கின்றன. அதனால்தான் மற்றபடி நல்லவர்களாக தெரிபவர்கள் கூட இணைய முகமூடி மாட்டியதும் நிர்வாணக் குத்தாட்டம் ஆடுகிறார்கள். அவர்கள் தலைக்குள், நீங்கள் பணி புரியும் வணிக சினிமா துறை விதைத்த காமவித்துகள், குத்தும் கூரிய முட்களோடு தழைத்துக் கொண்டே இருக்கின்றன.
நீங்கள் ஆபாசப் பாடல்களைப் பாடியிருப்பதால்,உங்களுக்கு எதிராக ஆபாசமாக எழுதினால் என்ன தப்பு என்ற அராஜகமான வாதத்தை நிச்சயம் நான் ஏற்க மாட்டேன். ஆனால் அறிவுக்கூர்மை, மொழிப் புலமை எவ்வளவு இருந்தாலும், என்ன பாடுகிறோம் என்பதை முடிவு செய்யும் தேர்வைக் கறாராக செய்யாமல் வாய்ப்பு, பணம், புகழ் என்ற அளவுகோல்களை மட்டுமே பயன்படுத்தி நீங்கள் பாடிக் கொண்டிருக்கும் சினிமா பாடல்களின் விளைவுகள் என்ன என்ற கேள்வியை நீங்கள் புறக்கணிக்க முடியாது.
“ஐந்தடி வளர்ந்த ஆட்டுச்செடி நான். என்னை மேய்ந்துவிடு மொத்தம்” என்று ஒரு பெண் பாடுவது ஆண் மனதில் என்ன உணர்ச்சியை எழுப்பும் ? ‘உன்னுள்ளே நுழைஞ்சதாரோ, பையக் குழைஞ்சதாரோ ?’ என்ற வரிகளை எழுதியவருக்கு பெரும் பணமும் சமூக அந்தஸ்தும் தரும் இதே சமூகம், அந்த வரிகளின் அர்த்தத்தை ஒருவர் ட்விட்டரில் எழுதினால் கழுத்தில் கை வைத்து சைபர் கிரைமுக்கு அல்லவா தள்ளிக் கொண்டு போகும் ? ‘தினம் ஆடை சண்டையிலே முதலில் தோற்பவள்‘ என்று தன்னைப் பற்றி பாடும் பாத்திரம் அதே பாட்டில் ‘நீ இடம் சுட்டிப் பொருள் விளக்கு’ என்று சொல்லும்போது எந்த இடத்தை, என்ன பொருளைச் சொல்கிறாள் என்ற சூட்சுமம் ஆபாசமாக எழுதும் ட்விட்டர்களுக்குத் தானே அல்வாவாக இனிக்கும். அது ராகவைய்யங்கார்கள் படித்த தமிழ் இலக்கணத்திற்கு அப்பாற்பட்டதல்லவா?
இந்தப் பாடல்களைக் கேட்டு வளரக் கூடிய ஒரு சிறுவன், நாளை க்வாண்ட்டம் பிசிக்ஸ் படித்து ஐஎஸ்ஆர்ஓ விஞ்ஞானியானாலும் அவன் அடிமனதில் பதிந்துவிட்ட பாலியல் வக்கிரம், வேறொரு சின்மயியுடன் சண்டை வரும்போது வெளிப்படத்தான் செய்யும். ‘பாடுவது என் தொழில். கொடுப்பதைப் பாடுகிறேன் ‘ என்று வாதாட இடமில்லை. அந்தப் பாட்டு, அதைக் கேட்கும் மனங்களை இழிவான மனநிலைக்கு அழைத்துப் போனால், அதற்கான பொறுப்பில் உங்கள் பங்கும் இருக்கிறது. ஒருவரின் சம்மதம் இல்லாமல் அவரை யாரும் தாழ்த்தப்பட்டவராக்கிவிடமுடியாது என்பது போலவே, உங்கள் சம்மதமில்லாமல் யாரும் உங்களை இழிவான பாடலகளைப் பாட வைத்துவிடமுடியாது. அப்படிப் பாட மறுத்ததால் வாய்ப்புகளை இழந்த உன்னிகிருஷ்ணன் ஒன்றும் நலிவுற்று ஓய்வூதியம் வாங்கவேண்டிய நிலைக்குப் போய்விடவில்லை.
சமூகத்தில் நாம் ஒவ்வொருவரும் மறைமுகமாகவோ நேரடியாகவோ இன்னொருவர் வாழ்க்கையோடு சம்பந்தப் பட்டிருக்கிறோம். அந்தப் பொறுப்பை நாம் உதறிவிடமுடியாது. உங்கள் மீது பாலியல் அவதூறுகளை வீசுபவர்களின் மன வக்கிரங்கள், காலம் காலமாக நம் ஊடகங்களால் விதைக்கப்பட்டவை. அதற்காக நியாயமாகவே பதறும் நீங்கள், அறிந்தோ அறியாமலோ அதே விஷ விதைகளை தூவிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். அவை விருட்சங்களாகும்போது உங்கள் மகளை அழைத்துக் கொண்டு நீங்கள் போலீஸ் கமிஷனர் அலுவலகத்தில் புகார் கொடுக்கும் நிலை வரலாம். அல்லது உங்கள் மகன் மீது வேறொரு தாய் புகார் கொண்டு வரலாம்.
இந்தப் பிரச்சினைகளை நாம் சட்டத்தால் மட்டும் திருத்திவிடமுடியாது. ஒருவரோடொருவர் விவாதிப்பதன் மூலம் மட்டுமே மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியும். அடுத்த பாட்டைப் பாடும் முன்பு வரிகளின் அர்த்தத்தை யோசியுங்கள். அவற்றுக்கு என்ன மாதிரி காட்சி அமைக்கும் வாய்ப்பு இருக்கிறது என்று யோசியுங்கள். அது உங்களுக்கு உடன்பாடானதுதானா என்று யோசியுங்கள். அடுத்த ட்விட்டை எழுதும் முன்பு அந்த விஷயம் பற்றிய உங்கள் புரிதல் முழுமையானதுதானா என்று யோசியுங்கள். இல்லையென்றால் முதலில் புரிந்துகொண்டு அப்புறம் விமர்சியுங்கள். நீங்கள் மட்டுமல்ல, உங்களையும் இன்னும் பலரையும் கீழ்த்தரமாக பகடி செய்த பதிவர்களும் கூட, தாங்கள் படித்த பெரியாரும் மார்க்சும் அம்பேத்கரும் ஏன் தங்கள் மூளைக்குள் பதிந்தார்களே ஒழிய மனங்களில் படியவில்லை என்பதை யோசிக்கவேண்டும் என்றே வேண்டுகிறேன். நாம் எல்லாரும் வெறும் செராக்ஸ் மெஷின்களல்ல.
உலகின் மிகச் சிறந்த நீதிமன்றம் நம் மனசாட்சிதான். அதையே உங்களுக்கும் சரவணகுமாருக்கும் ராஜனுக்கும் இன்னபிறருக்கும் பரிந்துரைக்கிறேன். இந்த மோசமான சூழலிலிருந்து நீங்கள் அனைவரும் மீண்டு வர வாழ்த்துகிறேன்.
அன்புடன் ஞாநி
கல்கி 3-11-2012
என்னைக்கேட்டால், ஞாநி, பொறுப்போடதான் எழுதி இருக்காரு. அவருக்கு என்னுடைய பாராட்டுக்கள்! நான் கருப்பில் ஹைலைட் செய்தவை எல்லாம் என்னால ஏற்றுக்கொள்ள முடிந்தவைகள்.

விவாதத்திற்குரிய சில விசயங்கள் கீழே!!!
  
* சின்மயியால் ஞாநி அறிவுரைப்படி "அசிங்கமில்லாத" பாடல்வரிகளை கவனமாகத் தேர்வு செய்து பாட முடியுமா? ..

* ஏதோ சண்டை வர, சின்மயி போயி மனவுளைச்சலால் புகார் கொடுக்க, கடைசியில் இவரு செய்யும் தொழிலயே பலரும் கடுமையாக விமர்சிக்கிற நிலைக்கு வந்து நிக்கிது. இந்த எழவுக்குத்தான் செலிப்ரிட்டிகள் யாரும் இதுபோல் சூழ்நிலைகளில், சட்டப்படி நடவடிக்கை எடுக்க முயல்வதில்லை! 

* ஆக, சின்மயி சட்டத்தை கையில் எடுத்ததால் வென்றாரா? இல்லை தன் தலையில் தானே மண் அள்ளிப்போட்டுக்கிட்டாரா?? என்ற கேள்வி நமக்கு மட்டுமல்ல அவருக்கும் இருக்கும்! பதிலும் அவருக்குத்தான் தெரியும்.

 * நாய் விற்ற காசு குரைக்காது என்பதுபோல்தான் நம்ம டோண்டு ராகவர், லீனா மணிமேகலை விசயத்தில் சொன்னார். அதை ஏற்க மனம் வரவில்லை!

* ஞாநி, சின்மயிக்கு சொல்லும் அறிவுரை நல்ல அறிவுரைதான். ஆனால், சின்மயியால் அதை ஏற்றுப் பின்பற்ற முடியுமா? னு கேட்டால், "முடியாது" என்றுதான் எனக்குத் தோணுது. ஏன் என்றால், அதுபோல் வரிகளைப் பாட ஆயிரம் பாடகிகள் இருக்காங்க! அவர்களை நோக்கிப் போய்விடும் திரையுலகம்.. அதனால் இவருக்குத்தான் இழப்பு! இதுபோல் இழப்புகளை இவர் இனிமேல் ஏற்கத் துணிவாரா???

இந்த எழவுக்காகத்தான் நாங்கல்லாம் சாண்ஸ் கெடச்சாலும் "செலிப்ரிட்டி" ஆவதில்லை! :)))

Thursday, November 1, 2012

கமல் சார்! இது இப்போ ரொம்பத் தேவையா சார்?!

கமலஹாசனிடம் உள்ள குறைபாடுகள் என்ன? பின் விளைவுகளைப் பற்றி கவனமில்லாமல் பேசுவது. மற்றவர்கள் மனதை புண்படுத்துறோம்னு தெரியாமலே பேசிவிடுவது.

நாயகன் படம் வந்து மிகப்பெரிய வெற்றியடைந்து வரலாறு படைத்து 25 வருடங்கள் ஆன பிறகு, அதை எல்லாருமா கொண்டாடாமல், இப்படி செஞ்சுபுட்டீங்களே, கமல் சார்?

முன்னால எல்லாம் கமலஹாசர் இதுபோல பேட்டி கொடுக்கும்போது கன்னாபின்னானு எனக்குக் கோபம் வரும் . இப்போ இவரைப் பார்த்தால் பரிதாபமாகத்தான் இருக்கு. ஏன் இப்படியெல்லாம் சொல்லி தன் பேரைக் கெடுத்துக் கொள்கிறார் என்று?

கீழே இருக்கிறது கமலஹாசன் ஆங்கிலத்தில் "கதை"த்தது 


The older Velu Nayakan

Exactly 25 years ago, the groundbreaking Nayakan was released. It has since been voted one of Time magazine’s top 100 films, but all that the people working on it then wanted was ‘to be different’.
Whether it’s the story of Caesar or Gandhi or the Rotary Club, it starts off as something very small, without the respect it deserves. Nayakan was no exception. We never thought it would be selected as one of Time magazine’s 100 greatest films of all time, or that people will remember it after 25 years. We just wanted to be different.
Perhaps due to my insecurity about dropping out of school, I’ve always surrounded myself with writers and thinkers, and one such person I met was Subramaniam, whom friends called Subbu and who eventually became Mani Ratnam. He was introduced to me by Kitty (Raja Krishnamurthy). Kitty was the manager at Chola Sheraton. We used to call him “Chola” Krishnamurthy. Mani, then as now, was a quiet man, and Kitty used to explain Mani’s ideas. Slowly I started liking the silent man more— not that I liked Kitty less, but I thought this guy was deep. Only after he signed up for Nayakan did I realise that he was the son of ‘Venus’ Ratnam Iyer, with a deep-rooted connection to Tamil cinema. I knew he was GV’s (the financier G. Venkateswaran) brother, but the Venus connection never struck me and he never threw this fact at my face.
This was the time I was writing Raajapaarvai, which came out in 1980. Mani wanted to know about the nuances of screenwriting. He used to love a Joseph Hayes novel called The Long Dark Night. He said he wanted to write something like that. We kept discussing various stories. We were all fans of Francis Ford Coppola and The Godfather. We kept saying how long could Tamil cinema keep showing the underworld as people with checked shirts and a kerchief knotted around the neck and laughing like the old villain P.S. Veerappa.
Then Mani said he was doing his first film in Kannada, Pallavi Anupallavi. I was busy with Raajapaarvai, and I was also getting into Hindi films, so I couldn’t do this film. But we kept meeting and talking. After making Vikram, in 1986, I realised I should have asked Mani to direct it. It was his cup of tea. He asked me what had happened, because the story was so different from what I’d told him. I told him that this was bound to happen. I said, “The intelligence of (the writer) Sujatha and Kamal Haasan was bound to be diluted by Kodambakkam. It will happen to you too.”
A little later, the producer-director Muktha Srinivasan, with whom I’d made films like Simla Special, said he wanted to make another film with me. I suggested Mani Ratnam’s name. He was amused because the hero usually suggests the name of the heroine in the film, and here I was recommending a director.
Mani told me two stories. One was a gangster story. He said it was based in Bombay. I said that was the way to go, because the film, then, would have a national reach. Muktha Films had a reputation for being tight-fisted. When Mr. Srinivasan heard that we wanted to shoot in Bombay, he wasn’t happy. He just wanted us to make a film — any film — that would net him a profit of Rs. 5 lakh. That is how he was used to working. Films were a business. He wasn’t interested in films as art.
But we said we’d shoot only part of the film in Bombay, and he half-heartedly agreed. Then, we wanted an international look for the action scenes. Unlike Tamil films of the time, Mani had marked out a separate budget for the action, around Rs. 12 lakh. We flew down Jim Allen, the action director and cinematographer, from England. He’d worked out the stunts for films like Sholay. But Mr. Srinivasan packed him off after three days, saying he couldn’t afford him. “We can’t keep spending like this,” he told me. “I think Hindi films have spoilt you.”
But in the three days he was here, he gave Mani and P.C. Sreeram (the cinematographer) many ideas. As he spoke, they actually took down notes about how to topple a car and how to show a bullet leaving a head and how you can shift focus and make a stunt look more effective. When Jim left, I was totally down. Mani doesn’t show his emotions. But I decided to use the props I’d got for other films, like polystyrene bottles that I could bring down and break on Inspector Kelkar’s head. We had gone into such details.
There was no budget for makeup, so I spoke to my guru, Michael Westmore. I’ve trained under him, and we worked together for the first time on Oru Kaidhiyin Diary. I learnt how to apply old-age makeup myself in front of a magnifying mirror, with just an assistant standing by with a fan to dry layer after layer of wrinkled-latex on my face. There was no budget for the costumes, so Sarika moved in.
At some point, I decided that to get into the character, I need ittar (floral perfume). I think I may have been getting ahead of myself. Sarika couldn’t find ittar, and I was getting angry because I was multitasking on this movie — doing makeup for myself, for others, getting props, even cutting the hair of the extras — and I was upset that she couldn’t find something as simple as ittar. Finally, she concocted something and made me believe it was ittar. I was very satisfied. I felt like the character and I knew I could perform well.
Mani had seen me play an old man in Kadal Meengal, Sagara Sangamam and Swathi Muthyam. He said he didn’t want me to look like that, with a wig. I said that, in that case, we’d have to shoot the film in sequence, and I’d have to pluck out my hair towards the end. Simply shaving off the hair wasn’t enough, as the shadow would show. It wouldn’t look like a real bald spot. We decided to make the character prognathic, so I brought in the dentist who’d fashioned my teeth for my role in Kalyanaraman. He made a piece to make my jaw bigger.
All of this was happening without fanfare. We could sense that we were hot on the trail of something good. We — Mani, myself, Sreeram, Thotta Tharrani (the art director whom I’d introduced in Raajapaarvai) — were all collaborating as a team. This wasn’t about showing up only as per the call sheet. As we weren’t allowed to shoot to the extent we wanted in Bombay, Tharrani built the Dharavi set in Madras. When we went to Bombay finally, we shot a few scenes in the real Dharavi — cutaways like me chasing the inspector.
The film was shaping up very well and I was very happy. I was bragging to everyone about what a good film we were making. One day, I was ready to play the scene where Velu Nayakan reacts to his son’s death. We rehearsed the scene. I told Mani I wanted some build up. I thought the junior artists should react to the death first, which would help the funeral pallor to set in. And by the time I came to the corpse, the grief would have seeped into me. I would be in gear to play the scene.
But when the time came, Mani was standing there glumly, and Sreeram was sitting with his head in his hands. I thought there was a technical glitch. I said, “What is the problem? I’m ready. Let’s go.” He showed me a small note from the producer saying that the day’s quota of film stock had been used up, and they had to wait till he sanctioned new stock. This was the producer’s way of making sure we shot responsibly, without going overboard with takes. I was livid. I called my office and asked them to bring the film stock they had in 20 minutes, and in those 20 minutes I was ready to cry. I really felt like my child was dying that day. So the producer probably helped my performance in the film.
He was also indirectly responsible for the scene where the man is garrotted in the car, which is just like The Godfather. I was helping out with the action scenes, and I had written this scenario that I later used in my Thevar Magan, where a truck, with a cargo of steel rods jutting out, reverses and rams into this car and kills him. But Mr. Srinivasan wouldn’t allow a car to be demolished; so we were forced to use the scene from The Godfather. He wasn’t a bad man. He was just from an older school. And he did help at times. I must give him his due. The scene where Velu’s future wife studies for her exams in the brothel was suggested by him.
Mani was not happy with the climax. I was not happy with it. By the time, I was tired. I wanted to get this film done. When we were in Bombay, we spoke to Varada Bhai (Varadaraja Mudaliar on whose life the film is based), and Mani had the audacity to ask him, “How do you foresee your death?” He said he would either die peacefully in a hospital (which is what happened) but left to the police, who couldn’t prove anything against him, they would bring him out of court and someone would slap him. This would cause a riot and they would then shoot him. This sparked the climax in Mani’s head.
The way Kelkar’s death was filmed (and later, the death of Velu Nayakan’s son), I knew Mani was making a really good movie. And also the kind of movie that we all dreamt of making. During the Holi sequence, I told Mani that Velu Nayakan should not dance. And Mani agreed. No director at that time would have agreed to this. Earlier in my career, I told Bharathiraja that the psychopathic killer in Sigappu Rojakkal should not be singing and dancing. But he deflected my objections saying that the song (Ninaivo oru paravai) was a dream song, shot from the heroine’s point of view. At least that made sense. But other times, people simply wouldn’t listen to me, and here Mani simply said, “Of course Velu Nayakan doesn’t dance.”
We stumbled a lot while making this film. But Mani just got up and dusted himself off and went on to the next thing. He kept his cool. He was tethered throughout the shoot. He withstood storms. And he was not afraid to surround himself with strong contributors like the writer Balakumaran, whose ease with the local syntax and dialect helped to compensate for Mani’s urbanity. There were no egos on the set. Mani would shoot down ideas. He would also accept ideas. When Velu is taken to a brothel in a song sequence, I expressed my exasperation by rolling my eyes. Mani told me that this was a very Western thing, and asked if I could give a more Indian expression. That was a very happy day for me. Suddenly I had someone who noticed these small things that make up a performance.
Nayakan was one of the films — along with the films I’ve done with Balu Mahendra, K. Vishwanath and, of course, my guru K. Balachander — that made me decide that I should not be doing short-lived masala movies anymore. Except nostalgia, they added nothing to my career. I was fed up. I was nearing middle-age. I thought, “If I don’t do this now, then when will I do it?” After wrapping the film, I was so happy that I took Sarika and went for a walk around the empty set. I remember just sitting there with a satisfied sigh.
There was a screening of the film at Savera hotel. One of the viewers was so moved that he fell at the producer’s feet. I urged Mani to go and talk to people but he just walked away saying that there was no glory in this. He was right. I told the producer that he was going to get awards. He said he hadn’t made the film to get awards, merely to make profits. And he was nervous about the film’s dark lighting and so on. He complained that I had spoilt his chances of making a profit, which is when I offered to buy the film from him. Later, GV bought the film. And after the film came out, what the producer feared became a fashion. Every Tamil film began to have under lit sequences. And the heroes began to gel their hair.
When it was time for the film’s silver-jubilee celebrations, Mr. Srinivasan’s brother passed away.We cancelled our celebration after all had gathered at the venue. The entire crew took garlands and went to his home and paid homage to the departed soul. So there was no rancour with Mr. Srinivasan. We were all like family. There was just frustration.
Had the producer been more cooperative and had he had more vision, Mani would have ensured that the film came out better. He would have also been a healthier man. His heart attack might have happened at a later stage. Mani was worn out by all the extracurricular activities, which are not part of filmmaking. I am always asked when Mani and I will work together again. I don’t know if we can summon up that same feeling of doing a film for the pleasure. Now there’s too much pressure. And I don’t blame Mani. He’s been so tormented by producers that now he wants to make films exactly the way he wants. And if I would be an impediment, he would be right in removing me.

ஏன் இப்படி வம்பை விலைகொடுத்து வாங்கிக்கிறார், கமல்?.

ஏன் இப்படி பலரையும் அவமானப் படுத்துவதுபோல் பேசி, தன் பேரைக் கெடுத்துக் கொள்கிறார்?

முக்தா சீனிவாசன் எதிர்வினை எழுதும் முன்பே பலரும் அவருக்கு ஆதரவாக எதிர் கருத்து சொல்லிவிட்டார்கள்.

முக்தா சீனிவாசன் வந்து, பொறுப்புடன் இதற்கு எதிர்வினை கொடுத்துள்ளார்!

Muktha V. Srinivasan, the producer of Nayakan , responds to Kamal Haasan’s recollections about the movie published in the article ‘Of course, Velu Nayakan doesn’t dance’ (Magazine, October 21)
Initially I wanted to make a movie inspired by the story of The Godfather . I had narrated the story to my friend Sivaji Ganesan, who agreed to act in the film. I also requested Kamal Haasan and Amala to act in this movie. I paid an advance and confirmed their dates. This was reported in the press. However Ananthu, then an associate of Kamal Haasan, felt that it would be a Sivaji- focused film and not a Kamal Haasan movie. The project was dropped. Kamal later told me about Mani Ratnam. Mani narrated a story based on the life of a don from Bombay. He also had written the screenplay, which was very good. The scenes and dialogues were realistic and I liked it. Mani told us that he would complete the shooting in 60 days and he would need 70 rolls of film. The salary for Kamal Haasan was Rs. 17, 50,000. And the budget for the film was estimated at Rs. 60 lakh. Yes, it was a big budget. However it became “over-budget”, with expenses crossing Rs. 1 crore – almost twice the original estimate.
Shooting commenced in November 1986 and the first schedule lasted 10 days. All the scenes that were shot were scrapped since Kamal Haasan did not like them. The screenplay had to be rewritten. Shooting was postponed. The new screenplay had lot of violence and I was shocked as it was a copy of The Godfather and Once Upon a Time in America . I told Mani that a good writer and director should get inspiration from life, and not copy from other films. I objected to the story as it would not attract a family audience. So I created a heroine character (the wife of Kamal Haasan) and introduced Saranya. Had Mani not listened to Kamal and gone with the original script, it would have been an outstanding movie.
Kamal Haasan wanted the film to be shot at Dharavi in Bombay, which was the largest and most congested slum in Asia. I did not want to shoot the entire movie in Bombay – but not because I was “tightfisted,” as Kamal claims. I was always interested in shooting in different locations. Though it was not very easy to shoot outside studios, those days, I had shot in Kashmir, Nepal, Shimla and the Andamans. But when I visited Dharavi, I found that it was not possible to shoot there, since it was thickly populated. Also, I was concerned about the security of the crew. Using photographs of the slum, art director Thota Tharani created the set at Venus studios, Chennai, which turned out three times more expensive than it would have been had we shot at Dharavi. We had to hire thousands of junior artists to create that atmosphere. The remaining portion was shot at Bombay.
The movie was completed and released in October 1987. After 25 years Kamal Haasan has suddenly chosen to talk about it, distorting the facts for reasons best known to him, and undermining the contributions made by everyone.
When Mani Ratnam narrated the story, he told me that he wanted to make a realistic film with real characters, which meant no makeup and the use of Tamil attire like the dhoti and lungi . He was not interested in bringing in either a Hollywood stuntman or a makeup man. I felt that Velu Naicker did not need a “Hollywood” makeup man and costumer. In fact it was Kamal Haasan’s idea to bring such people in. Our company had a makeup man and costumers who were all paid by me. To state that there was no budget for makeup and costumes is absurd.
As far as using international artist Jim Allen, he was charging a huge amount (almost Rs. 2,00,000 per day), that too in dollars, which was not feasible in those days. I could not concede to this request, since it meant engaging in illegal and unethical hawala transactions. Moreover, the stunts that Mr. Allen suggested were already in vogue. Mani would have come up with a better scene had Kamal not insisted on copying from The Godfather . All the props which were used in the movie were paid for by me. As far as ittar is concerned Kamal Haasan never asked me for it. Had I known, I would have bought it myself, since it is available even in Pondy bazaar.
Before going into a shooting schedule, I had always ensured that the all the film rolls needed for the schedule were made available so that the shooting could go on without interruption. Mani asked for 15 rolls of film for 10 days of shooting. On the evening of the seventh day, Mani’s assistant director Govindarajan asked for an extra roll, since they had exposed all the 15 rolls. Since the Kodak company opened only in the morning, Kamal Haasan gave the film rolls that he had purchased for his earlier movie. I paid him for these rolls. However, P.C. Sreeram did not use it, as it was old stock.
After the completion of shooting Kamal Haasan and Mani Ratnam had a press meet, where they made a statement that the movie was based on Varadaraja Mudaliar’s life. After this, the censor board at Chennai refused to permit the release of the movie, since it was based on a living person. I appealed to the revising committee at Bombay. They said that they would permit us to release the film if I got a letter stating that it was not based on Varadaraja Mudaliar’s life. I asked Kamal Haasan to help me. He simply refused, stating that he was busy shooting another movie. Hence, with great difficulty, I contacted Mathiolli Shanmugam, a writer and good friend of mine, and through him met Varadaraja Mudaliar, who gave us a letter. Only then did the Censor appellate board at Bombay permit us to release the film. To call the movie his “baby” and not be bothered about its release is a reflection on Kamal Haasan’s ‘sincerity’.
A good artist is one who gets inspired from a movie. The scene where Kamal Haasan cries on seeing the dead body of his son is copied from The Godfather , and he imitates Marlon Brando. This scene was booed by the audience, because it never fit the character and lacked nativity. When the film was completed and the first print was shown to me, the film ran for 3 hours. Both Kamal and Mani wanted me to release the film as it was, whereas I knew that the audience would never sit through the movie. I told the editor Lenin to edit several unnecessary scenes. This gave life to the movie, along with the theme music Thenpandi seemayilae . Had it not been for Ilayaraja and Lenin, the movie would have flopped.
Hi-speed negative film was introduced in India in 1985-86, and all cinematographers began to shoot in low light. Even our movie Kodai Mazhai , which came out before Nayakan , was shot in low light. When we screened the movie in theatres, the projector operators expressed reservations since they had to use extra carbon, which was very expensive. That was the reason I expressed my apprehension. I consulted colourist Narayanan of Gemini Lab who assured me that he would increase the brightness while printing and we had no problem while screening the film in theatres. They are the unsung heroes who were part of the success story.
To generate and invest Rs. 1 crore in a Tamil movie in 1986 and market and release it without any problem was a huge task. As a senior producer, I was always interested in seeing that the distributors who bought the movie made profits. Making a movie is a team effort. The producer takes the entire risk and his contribution cannot be undermined. G. Venkateswaran bought negative rights only after I sold all the areas. But he insisted that he would put his name as producer and receive the awards the movie got. I had to agree since I had suffered a loss even after selling all the areas. But the greatest loss was when my brother died and after that I chose not to talk about the movie. I do not know why Kamal Haasan has chosen to talk about the film now. Calling a filmmaker as “old school” is, I think, outdated.
I have always considered film as an art. I have been a producer and director for more than 60 years. Without passion for cinema, I could not have made more than 40 films with great stars like Sivaji Ganesan, Gemini Ganesan, Rajinikanth and Jayalalithaa. I have a reputation for producing good movies and believe that audience deserves quality films. But it is difficult to conceive, produce and release big budget movies. Shooting small budget films with Digital Cameras is easy. Filmmaking is also a business and everybody works to make money. Kamal Haasan did not act in my movie for free. He was paid a huge sum, amounting to almost 20 per cent of the original budget. Expecting Rs. 5 lakh as profit is not avaricious. Nayakan was purely a commercial film, and even Kamal Haasan knew this. The tragedy is that I did not make any profit.
Had Kamal Haasan allowed Mani to make the movie originally conceived by him, it would have been his best movie. As for the reference to Mani Ratnam’s deteriorating health, he was very healthy when he completed Nayakan . It was only when he became a producer that his health started deteriorating, which is not unusual.
I have nothing against Kamal Haasan taking credit for the success of Nayakan . But not at my cost, please.
I have nothing against Kamal Haasan taking credit for
the success of Nayakan . But not at my cost, please.
muktha v. Srinivasan

 * கமல், காட் ஃபாதரை அப்பட்டமாக காப்பியடித்து, "மார்லன் பிராண்டோ அழுவதுபோலவே அழுது"  அந்த சீன்ல "நேட்டிவிட்டி" இல்லாமல் ஆக்கிப்புட்டார்னு சொல்லி கமல் மானத்தை வாங்கிவிட்டார், முக்தா! 

* மகனை இழந்தபோது கமல் அழும்விதம் இந்தியர்கள் அழுவதுபோல் இல்லையே என்று நம்மில் பலரும் குழம்பி பிறகு காட் ஃபாதர் பார்த்தவுடன், அதிலிருந்துதான் இந்த "அழுகையை" மணியோ, கமலோ அள்ளிட்டு வந்திருக்காங்கனு பலரும் உறுதி செய்ததை, இப்போ முக்தா சொல்வதால், அவர் பக்கம் உண்மை இருப்பதுபோல்தான் தெரிகிறது.

ஆக, நாயகனால் முக்தா சீனிவாசன் எதுவும் பெரிதாக சம்பாரித்ததுபோல் தெரியவில்லை. அவர் எப்போதுமே சின்ன பட்ஜட் பட்மதான் எடுப்பார். எ வி எம் போல் பெரிய பட்ஜெட் படமெல்லாம் அவர் ஒருபோதும் தயாரிப்பதில்லை.

* சிவாஜியை வைத்து எடுத்த படங்கள் எதுவும் பெரிய வெற்றியில்லை!

* ரஜினியை வைத்து எடுத்த பொல்லாதவன் ஓரளவுக்கு வெற்றிப்படம் எனலாம். சிகப்பு சூரியன்? போட்ட காசை எடுத்து இருக்கலாம் என நம்புகிறேன். கொஞ்சம் காசை விட்டும் இருக்கலாம்.

 * கமலை வைத்து எடுத்த சிம்லா ஸ்பெஷல், தோல்விப்படமே!

* பாவம்,  நாயகனிலும் இவர் சம்பாரித்த மாரித் தெரியவில்லை. :(  இதெல்லாம் கமலுக்குத் தெரியாதா? இல்லை அடுத்தவர் மனநிலையைக் கொஞ்சம்கூட கமல் யோசிப்பதே இல்லையா??

உலகப் புகழ் பெற்ற நாயகன் தயாரிப்பாளர் நிலைமை இப்படிப் பொலம்பிக்கொண்டு  இருக்க. அதே தேதியில் ரிலீஸ் ஆன் எஸ் பி எம் இயக்கி  வந்த ரஜினியின் மசாலாப்படம் மனிதன் எ வி எம் நிறுவனத்திற்கு மிகப்பெரிய இலாபத்தைப் பெற்றுத் தந்தது!

 

ஒரு தயாரிப்பாளரை பொருத்தவரையில் அவர்களுக்குத் தேவை பணம், இலாபம்! புகழ் கெடையாது. நாயகன் வெற்றியைப் பொருத்தவரையில் கமலும், மணியும்தான் இதில் ஆதாயம் அடைந்தவர்கள். புகழைத் தட்டிச் சென்றவர்கள். முக்தாவுக்கு எந்த லாபமும் கிடைக்கவில்லை. அது போதாதுனு இப்போ கமல் அவர் முகத்தில் சேற்றை அள்ளி எறிகிறார்.

அந்த வகையில் நஷ்டமடைந்த  முக்தாவின் எதிர்வினை மிகவும் தேவையானது. வரவேற்கத்தக்கது என்று அவரை நான் பாராட்டுக்கிறேன்.